درمان از طریق پیوند بافتی
یکی از نخستین تلاشها در زمینۀ استفاده از پیوند سلولی در انسان، در دهۀ 1980 صورت پذیرفت. جراحان اعصاب در مکزیک گزارش کردند که در ارتباط با پیوند سلولهای کرومافین تولید کننده دوپامین از غده فوق کلیۀ بیماران مبتلا به پارکینسون به ناحیۀ نیگرو- استریاتال مغز آنها به موفقیتهای چشمگیری دست یافتهاند. التبه این عمل جراحی باید در قسمت شکم و مغز انجام شود و در سنین بالا خالی از خطر نیست.
اقدام درمانی دیگر، پیوند نورونهای سازنده دوپامین از بافت مغز جنین است که نتایج بهتری را به همراه دارد. در اوایل دهۀ 1970 نشان داه شد که بافت جنینی پیوند زده شده که از مسیرهای نیگرو- استریاتال رویان موش خانگی به اتاقک قدامی چشم موش صحرایی بالغ، به تکامل خود ادامه میهد و تبدیل به نورونهای کاملاً بالغ دوپامین ساز میشود. در اوایل دهۀ 1980، نشان داده شده که پیوند بافت جنینی به مناطق آسیب دیدهی مغز موشهای صحرایی میمونهای مدل بیماری پارکینسون میتواند نشانههای بیماری را از بین ببرد. نتایج امیدوار کننده در جانوران، از اواسط دهه 1980 منجر به انجام کارآزماییهای انسانی در چنیدن نقطه از جهان شد. نتایج استفاده از بافت جنین سقط شده در 7 تا 9 هفته بعد از لقاح امیدوار کننده ولی ناپایدار بودهاند.
اگر چه تمام بیماران بهبود نیافتند، در بهترین موارد، در بیماران دریافت کننده بافت پیوند جنینی، کاهش واضح شدت نشانههای بیماری مشاهده شد. همچنین محققان توانستند با استفاده از تصاویر PET اسکن، افزایش، در عملکرد نورون دوپامین را در استریاتوم این بیماران اندازهگیری کنند.
ممکن است محققان در آینده از سلولهای بنیادی منابع رویانی یا بالغ به منظور تحریک مکانیسمهای ترمیمی خود بدن استفاده کنند و یا به درمانهای دارویی موثری دست یابند که بسلولهای بنیادی خودبیمار کمک کنند.
سلولهای بنیادی در مغز پریمات بالغ در دو محل یافت میشوند. یکی از این دو محل، ناحیهی زیر بطنی مغز و دیگری، شکنج دندانهدار هیپوکامپ است. محققان در اواسط دههی 1990 نشان دادن که هنگامی که مغز دچار آسیب میشود، سلولهای بنیادی این دو ناحیه تکثیر مییابند و به سمت محل آسیب مهاجرت میکنند. محققان اخیراَ مسیری را که موضوع میتواند در بیماری پارکینسون مورد استفاده قرار گیرد نشان دادهاند.
داروهای ضد پارکینسون موجود در ایران
- لوو دوپا : قرص 500 میلی گرمی
- لوو دوپا- بی و مادوپار: ترکیب لوو دوپا و بنسرازید: قرصهای 5/62 میلی گرم (حاوی 50 میلی گرم لوودوپا و 5/12 میلی گرم بنسرازید HCL)، 125 میلی گرم (حاوی 100 میلی گرم لوودوپا و 25 میلی گرم بنسرازید HCL) و 250 میلی گرم (فورت)، (حاوی 200 میلی گرم لوودوپا و 50 میلی گرم بنسرازید HCL).
- لوودوپا- سی یا ساینمت ؛ ترکیب لوودوپا و کاربیدوپا: قرصهای حاوی 100 میلی گرم لوودوپا و 10 میلی گرم کاربیدوپا؛ 100 میلی گرم لوودوپا و 25 میلی گرم کاربیدوپا؛ 250 میلی گرم لوودوپا و 25 میلی گرم مونوهیدرات کاربیدوپا (قرص فورت).
- سلژیلین : قرص 5 میلی گرم
- روپینیرول : قرصهای روکشدار 25/0 میلی گرم، 1 میلی گرم و 5 میلی گرم.
- بروموکریپتین مسیلات: قرص 5/2 میلی گرم.
- آپومورفین HCL: آمپول 10 میلی گرم در میلی لیتر.
- آمانتادین Hcl: کپسول 100 میلی گرم.
معلولیت ناشی از بیماری پارکینسون
بروز ناتوانیهای جسمی و روانی در تمام بیماران مبتلا به پارکینسون روی نمیدهد و به سن شروع بیماری بستگی دارد. به عنوان مثال چنان چه فرد پر تحرک و سالمی در سن بالای 70 سالگی دچار لرزش یک دست و سفتی خفیف عضلات و کندی حرکتهای همان دست شده به احتمال زیاد عمر وی در اثر این بیماری کاهش نمییابد و با مشکلات ناشی از بیماری پارکینسون تا سن 80 سالگی رو به رو نمیشود و پس از این سن نیز ممکن است مشکلات ایجاد شده خیلی جدی نباشد.
در صورت شروع بیماری در سنین پایین، یعنی دهه سوم یا چهارم زندگی اغلب سرعت پیشرفت بیماری کم است هر چند احتمال ایجاد مشکلات بدنی شدید در سنین بالا وجود دارد.
معمولاً پیشرفت بیماری پارکینسون آهسته است و بیماری به ندرت به طور ناگهانی تشدید میشود، مگر آنکه با سایر بیماریها همراه باشد. این بیماری معمولاً به مدت 5 تا 10 سال یا بیشتر، در 15 تا 20 درصد بیماران، بدون تغییر باقی میماند. در مرحله اول بیماری، فقط یک سمت بدن گرفتار است و در مرحله دوم، بیماری به شکل خفیف در دو طرف بدن ایجاد میشود. در مرحله سوم، بیماری در هر دو طرف همراه با اختلال تعادل بدن وجود دارد. مرحله چهارم به شکل بیماری شدید است به نحوی که بیمار به کمک سایرین نیاز پیدا میکند.در مرحله پنجم، بیمار در بستر یا صندلی چرخدار قرار میگیرد و حرکاتش محدود میشود.
منبع
برقی ایرانی،زیبا(1392)، اثر بخشی شناخت_رفتار درمانگری سالمندی(CBTO)بربهبود نشانههای مرضی، همبستههای شناختی،پایان نامه کارشناسی ارشد،روانشناسی عمومی،دانشگاه پیام نور
از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید
دیدگاهی بنویسید