هوش هیجانی

پژوهشگران بیان می کنند که به منظور رسيدن به سطح بالايي از مهارت هاي تحصيلي، علاوه بر توانايي هاي شناختي کلي، فرد بايد به رشد مناسب در جنبه هايي همچون کنترل هيجانات و عواطف دست يابد، به معناي ديگر دانشجويان بدون دستيابي به اين مؤلفه ها که هوش هيجانی را مي سازند قادر به يادگيري بهينه موضوعات درسي نخواهند بود. هوش هیجانی نشان دهنده درک احساسات خود از احساسات مردم و در نتیجه درک بهتر و زندگی بهتر بدون زندگی کردن با مردم است که منجر به یک ارتباط بهتر با دیگران در تمام سطوح و سطح بالاتری از عزت نفس و ارزش شخصی می شود. بار- اون (1997) از جمله طرفداران نظریه های ترکیبی نیز اعتقاد دارد که هوش هیجانی توانایی غیر شناختی است که منجر به سازگاری با محیط در جهت کاهش فشارهای وارده شده به فرد از سوی محیط می باشد. در واقع هوش هیجانی نوعی رهبری است که در سطوح مختلف سلسله مراتب شخصیت نفوذ و جریان دارد. گلمن (1998) اعتقاد دارد که هوش هیجانی به عنوان توانایی به رسمیت شناختن خود و دیگران است که به مدیریت احساسات در تعامل با دیگران می پردازد.در طول زمان نویسنده های متعددی با توجه به ساختار فکری وابسته به آن، اجزای هوش هیجانی را شناسایی کرده اند از جمله مایر و ساووی (1990) هوش هیجانی را شامل آگاهی از احساسات فردی، مدیریت احساسات، خودانگیزی و روابط اجتماعی معرفی می کنند.

گلمن هوش هیجانی را شامل زیر مؤلفه های خودآگاهی، خودمدیریتی، آگاهی اجتماعی و مهارت های اجتماعی معرفی می کند. بار – آن هوش هیجانی را در قالب مؤلفه های خوش بینی، خود دستیابی، خرسندی، استقلال و مسئولیت پذیری اجتماعی معرفی می کند. پژوهشگران دیگر نیز هوش هیجانی را شامل توانایی هایی مثل، برانگیختن خود، مقاومت در مواجه شدن با ناکامی، کنترل تکانه ها و به تأخیر انداختن خوشی ها، تنظیم خلق خود، همدلی کردن و امیدوار بودن می دانند. هوش هیجانی عامل مؤثر و تعیین‌کننده در برآیندهای زندگی واقعی مانند موفقیت در مدرسه و تحصیل، موفقیت در شغل و روابط بین شخصی و به طور کلی در کنش‌وری سلامت می‌باشد. علاوه بر این هوش هیجانی نقش اساسی در دانشگاه ها ایفا می کند چرا که مطالعات نشان داده است که دانشجویان با سطوح بالایی از هوش هیجانی کمتر مضطرب هستند و دارای سطوح بیشتری از اعتماد به نفس و تمایل به استفاده از استراتژی های بیشتری برای حل مشکلات می باشند. بنابراین اهمیت هوش هیجانی در میان متخصصان تعلیم و تربیت روز به روز در حال افزایش است به نحویی که امروزه در طراحی برنامه های خود از هوش هیجانی به عنوان عامل تسهیل کننده و سازگار کننده یادگیرنده استفاده می کنند.

منبع

قنبری، سیروس، سلطانزاده، وحید(1395)، نقش واسطه ای هوش هیجانی در ارتباط بین خودکارآمدی پژوهشی و انگیزه پیشرفت تحصیلی، فصلنامه مطالعات اندازه گیری و ارزشیابی آموزشی، 6(14): 41-67.

https://jresearch.sanjesh.org/article_22152.html