مراحل طلاق

فرایند طلاق در طی زمان و در غالب مراحل خاصی اتفاق می­افتد و ویژگی­های اصلی آن عبارتند از: فشار روانی فراوان، دوسو گرایی و دو دلی، تردید به خود و عدم یقین حتی زمانی که طرفین قبول دارند که این رابطه را دیگر نمی­توان نگه داشت. به خصوص وقتی پای فرزندان، بویژه فرزندان خردسال هم در میان باشد، تصمیم­گیری در این مورد به کاری بسیار دشوار و دردناک مبدل می­شود.

 کارتر و مک گلدریک ، مراحل به وجود آمدن طلاق را در چرخه­ای ارائه می­کنند که چهار مرحله دارد :

تصمیم­گیری برای طلاق: که مستلزم پذیرش ناتوانی در حل تنش­های زناشویی در حد کافی برای ادامه رابطه است. در این مرحله هریک از طرفین باید نقش و سهم خود در نارسایی زندگی زناشویی را بپذیرد، روند یا سیر طلاق معمولاً با شروع اصطکاک و تنش میان زن و شوهر آغاز می­شود و این روند در تکامل خود، بی­تفاوتی عاطفی و سپس دشمنی علنی و واقعی را به دنبال دارد.

برنامه­ریزی در مورد طلاق: که مستلزم تهیه برنامه­های عملی برای تمامی اجزای نظام زناشویی است. فکر طلاق در یک یا هر دو زوج شکل می­گیرد و روی آوردن یکی از آنها به فرد یا افراد دیگر به عنوان محرم و همدل در این مرحله شایع است. در این مرحله زن و شوهر بر سر مسائل مربوط به حق حضانت، دیدارها و مسائل مالی با یکدیگر همکاری می­کنند. آنها در این مرحله با مخالفت خانواده­های اصلی خود ؛ خانواده گسترده مواجه می­شوند.

جدایی: در این مرحله زن و شوهر موضوع دلبستگی به یکدیگر را باید حل و فصل می­کنند و برای تداوم همکاری در زمینه روابط مشترک مربوط به فرزندپروری و حمایت مالی مشترک از فرزندان تمایل بیشتری پیدا می­کنند. سوگواری در خصوص فقدان خانواده­ای تمام عیار و کامل از ویژگی­های این مرحله است، در این مرحله زوجین باید امور مالی مربوط به فرزندان را بازسازی کنند و با زندگی مجزا انطباق پیدا کنند.

سازگاری با طلاق: در این مرحله زوجین باید بر احساس خشم، ناراحتی و گناه خود غلبه کنند و از امیدها، رویاها و انتظاراتی که از ازدواج می­رفت، دست بردارند.

مدیریت طلاق

گذران درمان طلاق آن­طور که درمانگر می­پسندد خیلی هم شفاف نیست و اغلب نیازمند زمانی طولانی است تا مراجعان بین جدایی و با هم بودن یکی را انتخاب کنند. سرانجام زمانی فرا می­رسد و درمانگر مشاهدات خود را بیان می­کند مبنی بر اینکه زوج­ها دائماً مسائل بی­نتیجه را مورد بحث قرار داده و هیچ کدام مایل یا قادر به ایجاد تغییرات و اصلاحات لازم جهت بقای ازدواج نمی­باشد . امروزه زوج­های متقاضی طلاق بیش از هر زمان دیگری به مدیریت در زمینه طلاق نیازمندند. از نظر دریمن، مدیریت طلاق به زوج­های در شرف طلاق کمک می­کند تا با دیدی وسیع با مسألة طلاق مواجه شوند. اینکه کدام زوج ناراضی می­تواند از بروز درگیری و آشفتگی جلوی فرزندان خودداری کند در حیطه مدیریت طلاق قرار می­گیرد. نتایج تحقیقات حاکی از این مسأله­اند که پایان دادن به زندگی­های پر دردسر و حفظ زندگی کم دردسرتر که آشفتگی کمتری به چشم می­خورد، به نفع فرزندان است. این مسأله درمانگر را بر سر یک دوراهی قرار می­دهد. درمانگر منافع چه کسی را باید مد نظر قرار دهد؟

 درمانگر یا مشاور هر نگرشی که داشته باشد باید قاطعانه به زوج­ها کمک کند تا به پیامدهای طلاق برای خود و فرزندانشان بیاندیشند و گاه طلاق را به بعد از بزرگ شدن بچه­ها موکول کنند اما توقعات بالای اجتماعی- فرهنگی امروزه، اولویت را به نیازهای شخصی و فردی داده است. هیچ کسی یا هیچ­چیز کمتر نمی­تواند زوج­های مصمم به طلاق را از تصمیمشان منصرف سازد. درمانگر می­تواند یک جدایی موقت و آزمایشی را پیشنهاد بدهد تا فرصتی جهت سازش و تصمیم­گیری عاقلانه­تر داشته باشند. اکثر زوج­های در حال طلاق به احتمال قوی یک دوره جدایی کوتاه مدت را تجربه کرده­اند.

این نوع جدایی می­تواند فواید زیادی داشته باشد و از آن می­توان به عنوان ابزار کنترل تعارض، کاهش خشم و تصمیم­گیری منطقی و همچنین سپری در مقابل خشونت­های رو به رشد عاطفی و فیزیکی استفاده کرد. علاوه بر این جدایی موقت راهی برای تعطیلی موقت جر و بحث­­­ها است و فرصت محدود و مشخصی به فرد می­دهد تا بتواند از بن­بست خارج شود. و عاقلانه تصمیم بگیرد. این جدایی می­تواند به عنوان فرصتی برای یادگیری­های جدید و تبیین ارزش­هایی که در آن به بررسی امکان وجود راهکارهای دیگر در ارتباطات، منتقل و به زندگی مستقل پرداخته می­شود، بدانند که راه­های دیگری نیز هست.

مهمتر اینکه درمانگر باید به زوج یادآور شود این جدایی تمرینی جهت آمادگی برای طلاق است، در این دوره آنها فرصت آمادگی لازم برای سازگاری عاطفی و رفتاری با مسأله طلاق را کسب می­کند. برعکس می­توان جدایی را به عنوان وسیله­ای برای حفظ زندگی مشترک از طریق تنظیم مجدد تعهدات ازدواج و فسخ مفاهیم قدیمی در نظر گرفت. جدایی سازمان یافته است که نیازمند تداوم جلسات مشاوره­ای است. زوج­ها اگر چه خواستار زندگی جدا از هم هستند اما با این حال خواهان ادامه زوج­درمانی به طور منظم نیز هستند، بیشتر زوج­ها در مورد عدم تغییر برنامه­های مالی توافق نظر دارند. تغییرات اساسی مانند تغییر محل اقامت، شغل و محل زندگی فرزندان در این برنامه روی خواهد داد.

تنها یکی از زوج­ها خانه را ترک می­کنند و گاه به طور توافقی و به نویت در خانه می­مانند. اگر زوج­ها به توافق برسند که از وکلای خود استفاده کنند، فرایند طلاق روند دوستانه­ای خواهد داشت و درمانگر راحت­تر می­تواند به آنها کمک کند تا نگرشی بدون سرزنش داشته باشند، و بدین­سان روابط فردی و خانوادگی بهبود خواهد یافت و درمانگر همچنان به مشاوره زوجی ادامه می­دهد. باید به زوج­ها یادآور شد نیمی از زوج­هایی که جدا از هم زندگی می­کنند سرانجام از هم طلاق می­گیرند. در این صورت زوجی که مایل به طلاق نیست به خاطر ترس از وقوع حتمی طلاق، به شدت با این جدایی مخالفت خواهد نمود. هر یک از زوج­ها ممکن است احساسات و برداشت­های متفاوت و گوناگونی نسبت به جدایی داشته باشند.

درمانگر باید به آنها کمک کند تا این برداشت­ها و احساسات را دسته بندی نموده و از این طریق محاسن و معایب این جدایی را آشکار سازند. مطالعه دقیق اصول اساسی جدایی، چه به عنوان تمرین آمادگی و شروع پذیرش طلاق و چه به مثابه تلاش برای تغییر مفاهیم و حافظ زندگی مشترک، بسیار مهم می­باشد. تعداد انگشت شماری از زوج­ها، به طور آشکار در مورد پیامدهای عملی تصمیمات طلاق صحبت می­کنند. آنها فقط گاهی در مورد اتفاقی که برای فرزندان رخ می­دهد، صحبت می­کنند. مسائلی که باید در مورد آنها تصمیم­گیری شود عبارتند از مدت زمان جدایی اولیه، زمان بررسی و پیگیری ادامه مشاوره، تعیین مکان ملاقات، حمایت از کودکان، تأمین بودجه، دخالت یا عدم دخالت وکیل و نحوه آگاه سازی فرزندان، آیا زوج می­تواند افراد دیگر را ملاقات کند یا باید تنها باشد؟ تصمیمات بعدی می­تواند در مورد علت طلاق و سوء تفاهم باشد و با بکارگیری اصول روشن از صدمات اجتماعی جلوگیری شود. البته به مباحثی از قبیل اینکه زوج­ها چه زمانی وارد مرحلۀ نهایی می­شوند نیز باید پرداخته شود.

منبع

حاکمی،نازنین(1394)، رابطه طلاق عاطفی والدین با اختلال های رفتاری-هیجانی دختران،پایان نامه کارشناسی ارشد،روانشناسی عمومی،دانشگاه آزاداسلامی

از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید