شناخت درمانی و اعتیاد

شناخت درمانی که آئرون بک پدید آورنده ی آن است بر دگرگونی های شناختی که فرض می شود، در شکل گیری اختلالات از جمله افسردگی و مصرف مواد  نقش داشته باشند، متمرکز است. هدف شناخت درمانی رفع دوره های افسردگی و پیشگیری از عود آن ها از طریق شناسایی شناخت های منفی، ایجاد روش های اندیشیدن متفاوت، انعطاف پذیر، مثبت و تمرین پاسخ های شناختی و رفتاری است. در اکثر مطالعات معلوم شده که اثر بخشی شناخت درمانی با دارو درمانی مساوی است؛ عوارض آن کمتر از دارو درمانی است؛ و در پیگیری هم نتایجی بهتر از دارو درمانی داشته است .

روان درمانی گروهی

کریستنی، در فرهنگ نامه ی روان شناسی، گروه درمانی را این گونه تعریف می کند: درمان جمعی مشکلات روان شناختی که در آن دو یا چند عضو یک گروه در حضور یک چند روان شناسی که به عنوان تسریع کننده، تسهیل کننده یا تعبیر کننده عمل می کنند، با همدیگر تعامل دارند. واژه ی گروه درمانی به درمان اختلال های رفتاری و هیجانی اشاره نمی کند بلکه در مقابل، هدف کلی گروه درمانی افزایش آگاهی از خودشان و دیگران و کمک به آن ها در جهت روشن ساختن تغییراتی است که در زندگی مایلند به آن ها دست یابند و فراهم ساختن ابزارهای لازم برای انجام این تغییراتی است که در زندگی مایلند به آن دست یابند.

تاریخچه ی گروه درمانی

تاریخچه گروه درمانی مدون ومنظم در قرن نوزدهم میلادی مطرح شد و در دو دوره مورد بررسی قرار گرفت.   –  دوره ی اولیه: سال های 1905 – 1932:

اولین کوشش ها در زمینه ی گروه درمانی به وسیله ی جوزف پرات، در سال 1905 انجام گرفت که برای آموزش دستورات بهداشتی به مسئولین در یکی از بیمارستان های شهر بوستون مورد استفاده قرار گرفت. سپس لازل، برای بررسی ارزش درمان در گروه در بهبود بیماران روانی به انجام پژوهش هایی اقدام کرد در سال 1909 میلادی مارش، به همراه لازل از روش گروه درمانی در بیمارستان های روانی استفاده کردند. مورینو نیز یکی از بانفوذترین افراد در زمینه روان درمانی گروهی است که در سال 1913 میلادی گروه درمانی را با عده ای از ساکنان یکی از محله های شهر وین آغاز کرد در اواخر این دوره دو تن از روان پزشکان به نام های شیلدر و وندر، به گروه درمانی بیماران روانی و افراد سالخورده پرداختند.

 دوره ی توسعه 1933 تاکنون:

اسلاوسون، یکی از افراد سرشناس و پرکار در زمینه ی گروه درمانی در اوایل دهه 1930 میلادی است، آکرمن، نیز از گروه درمانی در حل مشکلات خانواده استفاده کرد. سپس ساتیر، در انجام گروه درمانی خانواده موفقیت هایی کسب کرد. راجرز و پیروانش از جمله گوردن، هولس، از تکنیک های گروه درمانی در حال مشکلات مراجعان استفاده کردند. رفتارگرایان نیز به استفاده از گروه درمانی علاقه ی وافری نشان دادند. لازاروس که از شاگردان ولپی بود سهم مهمی در توسعه ی گروه درمانی بر عهده دارد. سرانجام امروز گروه درمانی یکی از روش های متداول درمان بیماران روانی در سرتاسر جهان است و درمانگران و مشاوران در موقعیت های گوناگون از آن به وفور استفاده کنند.

منبع

رمضان زاده رستمی،عاطفه(1393)، گروه درمانی شناختی-رفتاری بر مولفه های شناختی در کاهش نا امیدی و افسردگی و وسوسه افراد وابسته به مواد افیونی،پایان نامه کارشناسی ارشد،روانشناسی بالینی،دانشگاه آزاداسلامی

از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید