« بیشتر تلاش می کنیم تا با ما مطمئن پژوهش کنید. »پرخاشگری چیست؟
یکي از آسيب‌هاي اجتماعي، پرخاشگري است که در جامعه رو به افزايش است. به همين جهت، پرخاشگري يک مسئله اجتماعي و يکي از موضوعات اساسي بهداشت رواني به‌شمار مي‌آيد. آمارها حاکي از شيوع و گسترش روزافزون پرخاشگري در جوامع انساني حکايت دارد. ازاين‌رو، جرايم پرخاشگرانه از‌جمله قتل، تجاوز جنسي، ايراد ضرب و جرح و ايذاء ديگران، سرقت‌هاي توأم با پرخاشگري مانند سرقت مسلحانه، زورگيري و کيف‌قاپي از شايع‌ترين موارد پرخاشگري است که مورد توجه محققان قرار گرفتند. روان‌شناسان به کمک تحقيقات خود، سعي کرده‌اند پرخاشگري را بفهمند، علت‌هاي آن را بيابند و راه‌هاي کاهش اثر آن را معلوم کنند. هرچند بارها اصطلاح پرخاشگري را شنيده‌‌‌‌ايم، اما هنگام تعريف دقيق و تحليل آن، اصطلاحي مبهم و کلي به نظر مي‌رسد. اگر‌چه ساختار خشم مشترکاتي با پرخاشگري و خصومت دارد، اما اين اصطلاحات با هم مترادف نيستند. دلو‌کيو و اليوري عنوان مي‌کنند که خصومت به نگرش پرخاشگرانه اطلاق مي‌شود که فرد را به سوي رفتار پرخاشگرانه هدايت مي‌کند. در‌حالي‌که پرخاشگري به رفتار قابل مشاهده و به قصد آسيب رساندن اطلاق مي‌شود. خشم يک حالت هيجاني يا احساس دروني ناشي از بر‌انگيختگي فيزيو‌لوژيکي است .
بنا‌براين، براي جدا کردن اين سه مفهوم، مي‌توان خشم را به‌عنوان يک هيجان، خصومت را به‌عنوان يک نگرش، پرخاشگري را به‌عنوان رفتار در نظر گرفت. خشم به‌عنوان يک حالت هيجاني توصيف مي‌شود که شالوده خصومت و پرخاشگري را تشکيل مي‌دهد. از واژه , پرخاشگري در پژو‌هش‌هاي گو‌ناگون، به معاني متفاوت استفاده شده است. پژو‌هشگران معاني متفاوت به آن نسبت داده‌اند. بنا‌براين، تعريفي از پرخاشگري وجود ندارد که همگان روي آن توافق‌نظر داشته باشند؛ زيرا تعاريف پرخاشگري مبتني بر ديد‌گاه‌هايي است که اين مؤلفان دارند ولي در يکي از تعريف‌هايي که بين روان‌شناسان متداول‌تر است، گفته مي‌شود که پرخاشگري عبارت از: هر‌گونه آسيب رساندن عمدي به ديگران، خود يا اشياست . الگو در روان‌شناسي داراي کاربرد‌هاي متعددي است که تماماً بيانگر شکل سادهشدهاي از يک فرمول يا فرايند روان‌شناختي است. نظام نظري سادهشدهاي که روابط بين دو يا چند متغير را به‌صورت تابع و شرط، مورد توجه قرار داده و با انتزاعاتي که صورت مي‌دهد، در مجموع شرايطي را براي درک بهتري از واقعيت فراهم مي‌آورد.
میزان وسن شیوع پرخاشگری
پرخاشگری در حقیقت یکی از نمودهای رشد اجتماعی است؛ در پایان یک سالگی، حدود چهل وشش درصد رفتارهای اولیه همسالان را رفتارهای پرخاشگرانه و متعارض تشکیل می‌دهد. پرخاشگری یکی از ملاک‌های رشد اجتماعی است که در کودک به اشکال مختلف از قبیل خراب کردن، برداشتن اسباب بازی کودکان دیگر، جیغ و فریاد زدن، گریه کردن، زد و خورد کردن و ناسازگاری و اختلاف ظاهر می‌شود. سال‌های اولیه کودکی و سنین قبل از مدرسه، مملو از پرخاشجویی بوده و در آن بیش از سال‌های قبل و بعد رفتارهای خصمانه مشاهده می‌شود. در این ایام بیشتر پرخاشگری‌ها از نوع وسیله‌ای است، در حالی که، پس از طی دوره پیش دبستانی به نوع خصمانه مبدل می‌شود و با رفتارهای ناپسندی هم چون یاوه گویی و تمسخر همراه می‌گردد.
زمانی که کودکان دریابند کودک دیگری قصد آسیب رساندن به آن‌ها را دارد، احتمالا برای تلافی به جای مضروب ساختن و خراب نمودن اسباب بازی‌های وی، خود او را مستقیماً مورد حمله قرار می‌دهند. به موازات رشد سنی کودک، نحوه بروز حالت پرخاشگری از حالت علنی و آشکار به صورت رمزی درمی آید. او سعی می‌کند با درونی ساختن خشم خویش، از برخوردهای آسیب رساننده جسمانی و لحظه‌ای کاسته و به تدریج با واکنش‌های غیر مستقیم، فرد مقابل را مورد شکنجه روانی قرار دهد. در سال‌های اولیه کودکی ظهور خشم سریع بوده و به زودی از بین می‌رود، اما در سنین بالاتر، کودک فرا می‌گیرد که رنجش و غم خویش را در درون، محبوس ساخته و آن را در مدت مدیدی با انجام اعمال منفی گرایانه به ظهور برساند.
منبع
ابراهیمی کنفگورابی،طاهره(1394)، اثر بخشی بازی درمانی گروهی بر کاهش رفتارهای پرخاشگرانه،پایان نامه کارشناسی ارشد،روانشناسی بالینی،دانشگاه آزاداسلامی
از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید
دیدگاهی بنویسید