روان درمانی و روان درمانی گروهی

روان درمانی، کاربرد آگاهانه و عمدی روش‌های بالینی و مواضع بین فردی است که از اصول روانشناختی رایج به دست آمده و هدف آن کمک به افراد است تا رفتارها، شناخت‌ها، هیجان‌ها و یا سایر ویژگی‌های خود را در جهتی که شرکت کنندگان در درمان، آن را مطلوب می‌دانند، تغییر دهند .روان درمانی به رغم تفاوت‌های نظری، ویژگی مهم و محسوسی دارد که این ویژگی آن را از فعالیت‌های دیگری مانند بانکداری، کشاورزی و یا درمان جسمی متمایز می‌کند و روان درمانی­های گوناگون را به هم ربط می‌دهد. این ویژگی مهم از عوامل مشترک یا متغیرهای غیر اختصاصی تشکیل می‌شود که در تمام روان درمانی ها وجود دارد. کارشناسان بهداشت روانی از دیرباز متوجه شده اند که انواع مختلف روان درمانی در عناصر مشترکی از جمله حمایت، تغییر، بینش، تغییر رفتار، رابطه درمانی خوب و برخی خصوصیات درمانگر سهیم اند.

ریشه‌های روان درمانی گروهی در اعماق تاریخ بشر نهفته است. انسان از بدو تولد در گروه زندگی کرده است و بیشتر اعمال خود از قبیل کار و عبادت را به صورت گروهی انجام داده است. انسان به عنوان یک موجود اجتماعی به تعلق، مورد قبول واقع شدن و مورد طلب و خواست بودن، محتاج است. اگر این نیازها برآورده  نشود انسان بیمار می‌شود به عبارت دیگر، سلامت عمومی انسان وابسته به روابط گروهی است. گروه‌های درمانی هنگامی برای انسان ضرورت پیدا می‌کند که گروه‌های طبیعی موجود در زندگی او، از برآوردن نیازهایشان عاجز باشند .کاپلان و سادوک ؛ روان درمانی گروهی را چنین تعریف کرده اند: نوعی درمان است که در آن، افراد دچار ناراحتی هیجانی که به دقت انتخاب شده اند به منظور کمک به یکدیگر در تغییر دادن شخصیت خود، در گروهی که به وسیله یک درمانگر آزموده هدایت می‌شود قرار داده می‌شوند.

با استفاده از مانورهای تکنیکی و ساخته‌های فرضی و هدایت کننده، از تعامل اعضا برای ایجاد تغییرات استفاده می‌شود.کاپلان  و سادوک؛  در جای دیگر می‌گویند: گروه درمانی نوعی درمان گروهی است که در آن بیماران هم تیپ از نظر تشخیص، به طور دقیق انتخاب شده و در یک گروه گذاشته می‌شوند و توسط درمانگر، راهنمایی و رهبری می‌شوند. این به منظور کمک به بیمار دیگر است تا تغییرات خاصی از جهت تشخیصی و شناختی و بصیرت به خود، صورت گیرد و رهبر گروه به وسیله عوامل و روش‌های مختلفی، عکس العمل گروه را به کار می‌برد تا این تغییرات در بیماران ایجاد شود.در واژه نامه پزشکی، روان درمانی گروهی چنین تعریف شده است: به کار بردن روش‌های روان درمانی روی یک گروه، از جمله بهره گیری از تاثیر متقابل اعضای گروه بر یکدیگر .

گروه‌های درمانی نسبت به سایر روش‌های مداخله، فواید مشخصی دارند:

• اعضا می­توانند شیوه برقراری ارتباط با دیگران را بررسی کنند و مهارت‌های اجتماعی موثرتری را بیاموزند.
• موقعیت گروه، رفتار جدید را تقویت و آزمایشگری را تشویق می‌نماید و اعضا می‌توانند رفتارهای جدید را امتحان کنند و تصمیم بگیرند که آیا می‌توانند آنها را خارج از زندگی گروه نیز به کار برند یا خیر.
• در بعضی گروه ها، زندگی روزانه مجددا احیا می‌شود، به ویژه اگر عضویت با توجه به سن، علایق، نژاد، زمینه فرهنگی، موقعیت اجتماعی  خانوادگی و نوع مشکل، متفاوت باشد. هنگامی که این ناهمگنی صورت گیرد، هر عضو از مزیت ارتباط با انواع مختلفی از شخصیت ها برخوردار می‌شود و بازخورد دریافتی را می‌توان در مقاسه با بازخورد حاصل از یک موقعیت رو در رو، غنی تر و متنوع تر کرد.
• عوامل معینی که رشد شخصی را تسریع می­کنند به احتمال زیاد در گروه مطرح می‌شوند. برای مثال اعضا این فرصت را دارند که بر اساس تجربه دیگران درباره خودشان بیاموزند. توجه و رابطه هیجانی نزدیکی را که به آنها امکان می‌دهد به صورت باز و گشوده برخورد کنند، تجربه نمایند و خودشان را با کوشش‌های سایر اعضای گروه هماهنگ کنند.

موقعیت گروه، فرصت مناسبی را برای اعضا مهیا می‌کند تا دریابند چگونه می‌توانند بر دیگران اثر گذارند.

منبع

نوروزی،نرجس(1394)، اثر بخشی امید درمان گروهی به روش شناختی رفتاری بر افسردگی و کیفیت زندگی زنان،پایان نامه کارشناسی ارشد،روانشناسی عمومی،دانشگاه آزاداسلامی

از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید