تعريف اميد

براي اميد تعاريف متعددي ارئه شده است. نيرويي لازم براي زندگي اي پويا؛ اهميت حمايت شدن از سوي ديگران؛ برقراري ارتباط نزديک با ارزش هاي شخصي و اهداف؛ توان دنبال کردن کارهاي روزانi و اميد را اساس پشتكار افراد دانسته اند.  فرانك، اميد را بعنو‌ان يك فرايند مشترك در رويكرد درماني مفهوم‌سازي کرد.  بروينكس و ماله ، پايرو  و ارنست بلاچ ،نشان دادند كه در واقع اكثر مردم اميد را به‌عنوان يك هيجان توصيف مي‌كنند. اوي ريل، كاتلينو چاون، اين مفهوم را حالت شناختي تعريف كرده و بيان مي‌كنند وقتي اهداف داراي ويژگي‌هاي دست‌يافتني، تحت كنترل، مهم، جامعه‌پذير و اخلاقي باشند، اميد شكل مي‌گيرد.

نظريه اميد اسنايدر

زير بناي فکري نظريه اميد، به آثار ارائه شده از سوي کاتلين و چان و استوتلند، بر مي گردد که در آن، اميد به عنوان انتظار فرد براي موفقيت در دستيابي به هدف، تعريف شده است. اين انتظار، خود داراي دو بُعد گذرگاه  و عامل  است؛ يعني عامل + گذرگاه = اميد.

اسنايدر؛ اميد را سازه اي شامل دو بعد دانسته است، يكي توانايي طراحي گذرگاه هايي به سوي هدف هاي مطلوب با وجود موانع، و ديگري توانايي ايجاد انگيزه براي شروع و تداوم حركت در اين گذرگاه ها.

نظريۀ اميد اساس نظريه هاي شناختي است؛ به ديگر سخن، فرايندي شناختي است كه تبعاتي هيجاني دارد؛  طبق اين نظريه، اميد يک هيجان انفعالي نيست كه تنها در لحظه هاي تاريک زندگي پديدار شود بلكه فرايندي شناختي است كه افراد به وسيله ي آن به صورت فعال براي دست يابي به اهدافشان تلاش مي كنند. از نظر اسنايدر، اميد فرايندي است كه طي آن، فرد هدف هاي خود را تعيين مي كند، راه كار هايي براي رسيدن به آن ها مي سازد و انگيزۀ لازم را براي اجراي اين راه كار ها ايجاد و در طول مسير حفظ مي کند.

منبع

خلیل پور،سحر(1393)، اثر القاي خلق مثبت بر افزايش اميد در بين دانشجويان،پایان نامه کارشناسی ارشد،روانشناسی تربیتی،دانشکده اقتصادوعلوم اجتماعی بوعلی سینا

از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید