ام اس چیست؟

بيماري ام اس يکي از بيماري هاي مزمن سيستم عصبي مرکزي است که مغز و نخاع را تحت تاثير قرار مي دهد. در اين بيماري عمدتا روکش رشته هاي عصبي , ميلين  که همان راه هاي هدايت عصبي هستند درگير و دچار يک روند التهابي مي شوند. بنابراين پيام هاي عصبي با تاخير انجام مي شود. اين بيماري باتوجه به منطقه عصبي که گرفتار مي کند، مي تواند با علايم چشمي، کاهش بينايي، دوبيني، سرگيجه، عدم تعادل، بي حسي اندام ها، لرزش، تکرر و اختلال در کنترل ادرار و در موارد پيشرفته تر اختلال شديد حرکتي و تعادلي و لرزش و مشکلات حافظه و اختلال کنترل ادرار و مدفوع ظاهر شود. تمام اين علايم براساس نوع بيماري ام اس، تعداد حملات، سير پيش رونده، تشخيص به موقع، پيگيري درمان ها و پيشگيري مي تواند متفاوت باشد، بهترين راه تشخيص ام اس گرفتن شرح حال از بيمار است،  به عبارت ديگر گفته هاي بيمار درمورد علايم، معاينه دقيق باليني بيمار توسط پزشک معالج، يافتن علامت هاي عصبي، مطالعه يافته هاي تصويري از جمله ام آرآي مغز و نخاع، انجام نوار چشم، آزمايش مايع نخاع و انجام تست هاي خوني مي توانند در جهت رد و تاييد و تشخيص افتراقي بيماري ام اس از بيماري هاي ديگر کمک کننده باشند.

سن بروز بيماري بيشتر بين بیست تا چهل سالگي است و خانم ها بيشتر گرفتار آن مي شوند. علت بيماري ناشناخته است اما براي بروز آن عللي درنظر گرفته شده است که مجموع اين عوامل مي تواند باعث اين بيماري شود. استعداد و ساختار جسمي فرد، استعداد ارثي، اختلال در تنظيم و تعادل سيستم ايمني، عوامل محيطي و نژادي، مواجهه فرد با ويروس ها در طول زندگي، واکسيناسيون و استرس از جمله عواملي هستند که در ايجاد بيماري ام اس تاثيرگذارند. البته هنوز عامل ژنتيک و ژن خاصي براي اين بيماري پيدا نشده است . بيماري ام اس تمام افراد را به يک شکل تحت تاثير قرار نمي دهد.  اين بيماري وسيع الطيف است و انواع مختلفي دارد.  باتوجه به نوع حمله اوليه و منطقه گرفتاري مي تواند خوش خيم يا بدخيم و با علايم بيشتر يا کمتر باشد. متاسفانه تعداد زیادی از مردم جهان به این بیماری مبتلا هستند و روز به روز بر تعداد مبتلایان افزوده می‌شود.  در ایران نیز بیماری ام. اس را می‌توان پدیده‌ای نسبتا جدید محسوب نمود و جامعه مانیز با موارد زیادی از این بیماری روبرو است. آنچه مهم است که همگان خصوصا بیماران ام. اس بدانند آن است که ام. اس بیماری‌ای است که باترفندهای خاص، اراده، صبر، بردباری، امید و تو کل بر خداوند متعال به راحتی می‌توان با آن کنار آمد و ازپیشرفت‌ بیماری جلوگیری نمود. علی‌رغم تحقیقات وسیع، علت بیماری ام. اس هنوز ناشناخته است، این بیماری، وراثتی و یا مسری نیست.

شروع ام. اس معمولا از بیست  تا پنجاه  سالگی است و در آب و هوای معتدل شایع‌تر است. عوامل گوناگونی از جمله فاکتور‌های محیطی: همانند منطقه جغرافیایی و مهاجرت، استعداد و نژادی، سیستم ایمنی، ارث و فاکتورهای ژنتیکی، ویروس‌ها دربروز بیماری‌ موثر می‌باشند. وقوع ام. اس در دوران کودکی نادر است و با افزایش سن شیوع آن بالا می‌رود تا حوالی سی سالگی که به حداکثر می‌رسد و همچنان تا دهه چهار بالا می‌ماند و سپس سریعا کاهش پیدا می‌کند به گونه‌ای که شیوع آن پس ازشصت سالگی کم می‌شود.  ام. اس در زنان شایع‌تر از مردان است.  بروز آن در زنان تاسه  برابر بیشتر از مردان بوده و احتمالا فاکتورهای هورمونی و سیستم ایمنی علت بروز بیشتر ام. ‌اس‌ در زنان می‌باشند.  ام. اس در طبقات اجتماعی,  اقتصادی بالا بیشتر دیده می‌شود و احتمال در جوامع شهری شیوع بیشتری نسبت به جوامع روستایی دارد .

استرس‌های روحی به عنوان یک عامل احتمالی برای عود و پیشرفت ام. اس ذکر شده است به دلایلی که هنوز کاملا مشخص نیست. وقتی یک نوع از گلبول‌های سفید , لنفوسیت‌ها  اشتباها به میلین سیستم عصبی مرکزی که شامل مغز و نخاع است به جای یک عامل بیگانه حمله می‌کنند، بیماری ام. اس آغاز می‌شود و هر بار که این نوع خاص سلول‌ها به میلین یک قسمت از سیستم عصبی مرکزی حمله کنند آن قسمت دچار مشکل خواهد شد و علائم مربوطه بروز می‌کند، مثلا زمانی که عصب بینایی درگیر شود فرد دچار تاری دید و درد چشم می‌شود. اگر میلین در مخچه آسیب ببیند علائم آن به صورت سرگیجه، عدم تعادل، اختلال تکلم به صورت بریده سخن گفتن، ناهماهنگی در راه رفتن و لرزش اندام‌هاست و اگر آسیب در ساقه مغز رخ دهد فرد دچار دو بینی و ناهماهنگی حرکات چشم می‌شود و در صورت درگیری‌ راه‌های حرکتی مغز و نخاع، فرد دچار ضعف حرکتی، سفتی اندام‌ها و اشکال در راه رفتن و سختی عضلات می‌گردد.

از دیگر علائمی که در ام. اس رخ می‌دهد علائم حسی نظیر احساس سوزن سوزن شدن اندام‌ها، خواب رفتن اندام‌ها، بی‌حسی و کرختی در دست‌ها و پاها می‌باشد. علائم دیگری نظیر احتباس ادراری، تکرر ادرار، بی‌اختیاری ادرار، یبوست، ناتوانی جنسی، احساس درد یا سوزش، عوامل زیادی بیماری ام. اس را تشدید می‌کنند از جمله خستگی یا فعالیت زیاد از حد، گرما، عفونت‌ها به خصوص از نوع ویروسی، تب،حمام داغ و گرم، استرس فشارهای روحی و روانی، حاملگی، تروما،  باوجود تلاش‌های بسیار زیاد محققان، هنوز درمانی برای علاج کامل ام. اس کشف نشده است و درمانهای موجود فقط در تخفیف عوارض جانبی و پیشگیری نسبی از حملات عود بیماری موثر هستند. تقریبا در یک سوم موارد، بیماری به کندی پیشرفت می کند ومقاوم است . این حالت بخصوص در مواردی که بیماری بالاتر از چهل سالگی شروع شده باشد ، دیده می شود اگر چه ممکن است بیماران در عرض چند سال پس از شروع بیماری از بین بروند ، ولی اکثر موارد اینطور نیست وعمر متوسط بیماران پس از شروع بیماری بیشتر از سی سال است .

منبع

حبیبی،اعظم(1393)، مقایسه ویژ گی های شخصیتی وسبک زندگی  در بیماران ام. اس تاثیر پذیر و عدم تاثیرپذیر،پایان نامه کارشناسی ارشد،روانشناسی عمومی،دانشگاه آزاداسلامی

از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید