اثربخشی ارتباطات میان فردی

ارتباطات میان فردی ، همچون اشکال دیگر رفتار انسانها ، می تواند در دو حد غایی بسیار اثر بخش و بسیار غیر اثر بخش مطرح شود. به احتمال بسیار فراوان، هیچ رفتار متقابل انسانی نمی تواند کاملاً موفقیت آمیز و یا کاملاً شکست و ناکامی باشد. می تواند بهتر شود و در مقابل، احتمال بدتر شدن آن نیزمی رود. به عبارت دیگر مفهوم نسبیت در رفتارهای انسانی وبالمآل در ارتباطات میان اشخاص کاملاً حکم فرماست. در این نوشته ما بر آن تلاشیم که به ویژگی های ارتباطات بین فردی اثر بخش پرداخته، و به شناسایی هر کنش ارتباطی به عنوان یک کنش کاملاً متفاوت با کنش های دیگر پرداخته ، وبه شناسایی هر کنش ارتباطی به عنوان یک کنش کاملاً متفاوت با کنش های دیگر ارتباطی اقدام کرده و بدانیم که اصول و قواعد آن می باید دقیقاً آگاهانه و علاقانه به کار گرفته شوند. در عین حال، همان طور که اشاره شد، هر کنش ارتباطی خود یک کنش به تمام معنی مستقب و قایم به ذات است.در کل می توان گفت، اثر بخشی ارتباطات میان فردی شامل دو بعد اساسی است:

• بعد عمل گرایانه که در اینجا اثر بخشی ارتباطات متوجه دستاورد و موفقیت رسیدن به اهداف و خواسته های ارتباط گیرنده یا فرستنده پیام است . این بعد از اثربخشی ممکن است فراتر رفته و به تشریح بیشتر پیام و یا اندازه گیری آن بپردازد . برای مثال از نظرزمانی که مورد نیاز است تا به اهداف ارتباطی رسید ، شمار خطاهایی که در یک کنش ارتباط میان فردی به وقوع می پیوندند و نیزشمار پیام هایی که در کنش ارتباطی که به کارگرفته می شوند.
• بعد خشنودی شخصی است که دراین مورد ، اثربخشی کنش ارتباطی به لذت و شعفی که از آن برای دست اندرکاران ارتباط حاصل می شود مرتبط است .اگر دست اندرکاران فرادگرد ارتباط میان شخصی از ارتباط خود لذت مورد نظررا تحصیل کنند با معیارهای خشنودی می توان گفت که کنش اثربخش می باشد .

با توجه به این تقسیم بندی نباید تصور شود که این ابعاد همواره از یکدیگر منفک بوده و هر کدام جداگانه عمل می کنند . اغلب خشنودی یک نفر از کنش ارتباطی موکول به این است که چقدر به اهداف خود رسیده و به چه میزان از آن فاصله دارد . از سوی دیگر می توان گفت ، بسیار یاز مواقع رسیدن به اهداف و احساس موفقیت ،مبتنی بر سطحی از رضایت است که از کنش متقابل  حاصل شده است .

گاه ممکن است یک ارتباط میان فردی با معیارهای  عمل گرایانه موفق باشد ولی همان کنش ارتباطی با توجه به شاخص های رضایت اساساً ناموفق بوده ، یا برعکس ناموفق از نظر شاخص های عملگرایانه و موفق با توجه به معیارهای رضایت باشد . به عنوان نمونه ، ارتباط میان پزشک و بیمار او را در نظرآورید ، ممکن است بیمار با کنار نهادن سیگار ، کم کردن بار اضطراب و فشارهای کاری و خانوادگی خود ، با خواب منظم ، با کنارنهادن عادات  نامطلوب گذشته ، با بستری شدن در بیمارستان ، در نهایت با خوردن قرص ها و کپسول ها و تزریق دوره کامل آمپول های تجویز شده ، سلامت خود را باز یابد . کنش ارتباطی به هدف های خود دسترسی یافته است . اما برای بیمار چندان رضایت بخش و خوشایند نیست و از انجام آنها لذتی نمی برد . اما ناچار است برای رسیدن به سلامت خود که برای او از اهمیت ویژه ای برخوردار است ، چنین کند. برعکس یک نفر ممکن است از ارتباط باغ پزشک خود کاملاً لذت ببرد و پزشک به او بگوید می تواند به کارهای گذشته خود ادامه دهد . اما قطعاً بیماری او معالجه نخواهد شد و نه تنها سلامت خود را باز نمی یابد بلکه به تدریج آن را بیشتر از دست می دهد دراین حالت رضایت حاصل است ولی هدف تحصیل نمی شود.

منبع

موسوی، سیدعرفان(1392)، نقش تلفن همراه در تعاملات میان فردی و ارتباطات اجتماعی(مطالعه موردی شهروندان کرج)، پایان نامه کارشناسی ارشد علوم اجتماعی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل.

از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید