هوش چیست؟

مفهوم هوش، تاریخی طولانی دارد. شاید به اندازه خود انسان قدمت داشته باشد یا حتی قدیمی ترین  داستان ها در تاریخ بشری مثل حماسه گیلگامیش،بعضی قهرمان داستان را عاقل وبعضی دیگر را برای اینکه مودب باشیم کمتر توصیف کرده اند. داستان های انجیل از هوش نمونه های واضحی ارائه می دهند. مثل حضرت سلیمان  نمونه های حماقت را هم آورده اند مثل حماقت حماسه نوح. بنظر می رسد که ما  انسان ها مدت هاست این عقیده را پذیرفته ایم که بعضی مردم در تصمیم گیری بهتر از بقیه هستند.این افراد احتمالا همان اطلاعات را در اختیار دارند که دیگران دارند اما وقتی به ارزیابی و پردازش اطلاعات می پردازند به نتایجی می رسند که بهتر از نتایج دیگران است.

با اینکه در کل پذیرفته شده که هوش به عنوان یک ویژگی فردی وجود دارد تنها از اواخر قرن نوزدهم بود که برای اندازه گیری رسمی آن تلاش های جدی شروع شد. اولین کسی که در این مورد اقدام کرد گالتون بود اما آلفرد بینه بود که درسال 1905 نمونه اولیه آزمون هوش واقعی را تهیه کرد. آزمون بینه برای این ساخته شد تا آموزش وپرورش فرانسه بتواند کودکانی را با توانایی های زیر حد معمول شناسایی کند وبه آنها تعلیمات ویژه ارائه دهد.

با این حال با گذشت زمان و بویژه هنگامی که همین آزمون انگلیسی ترجمه شد و در ایالات متحده آمریکا بکارگرفته شد، روی این موضوع تغییر جهت داد که هوش همه کودکان اندازه گیری شود تهیه وسیله برای اندازه گیری هوش پرطرفدار و محبوب شدوچنین آزمونی گسترش یافت ودرایالات متحده آمریکا از آنجا که نمره هوش در روش بینه از تقسیم سن عقلی بر سن تقویمی بدست می آید نمره بدست آمده به ضریب هوش معروف شد.

از آن زمان تاکنون استفاده از آزمون هوش گاهی بحث برانگیز بوده است. با این حال یکی از فرضیه های اساسی روش هوش بهره هرگز بطور واقعی زیر سوال نرفته است. اینکه هوش به ما اجازه می دهد تا بدانیم مردم چگونه اطلاعات انتزاعی راپردازش می کنند. یعنی هوش همیشه بصورت چیزی تلقی می شود که مردم از طریق آن افکار وعقاید را بررسی می­کنند، از منطق استفاده می­کنند وشناختی وعقلی قرار دارند و هنگامی که آزمون ها مردم را دراین نوع مهارت ها ارزیابی می کنند نمره ای ارائه می دهند که براساس توانایی های شناختی است.

در اکثر مواقع این آزمون ها قسمت بزرگی از تجربه انسان را که احساسات تمایلات و انگیزه های او را نشان می دهند کاملا نادیده می گیرند. بنابراین مقیاس هوش را همواره روی جنبه معینی از تجربه انسان متمرکز کرده اند. این جنبه هوش مطمئنا جنبه مهمی است اما تنها جنبه مهم نیست و مشکلی وجود دارد که همه چیز را خراب می کند. برغم محبوبیت فراگیری آزمون های هوش و رشد تصاعدی  جنبش آزمون سازی معلوم شده است که در بعضی وضعیت ها هوش آن طور که ما فکر می کنیم تعیین کننده قدرتمندی برای نحوه رفتار نیست .

منبع

مطهری،هدایت(1392)، رابطه هوش هیجانی مدیران با پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشگاه،مدیریت آموزشی،دانشگاه آزاداسلامی کرمان

از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید