نقش آموزش و پرورش در اشاعه فرهنگ صلح

 گاندی ، یکی از نوآوران آموزش صلح است. از آنجا که پایه و اساس زندگی او روی آموزش صلح برپا شده بود، رهبری بسیار تاثیرگذار در هند می­باشد. در آموزش­های گاندی ، دعوت به صبر و شکیبایی بسیار به چشم می­خورد. او به خودسازی جسمی اعتقاد زیادی داشت. همچنین معتقد بود مبارزه هم نیاز به آموزش دارد، با کشتن و خشونت نمی­شود چیزی را به جهانیان آموخت.

گاندی،  به دوستی بین مذاهب، از جمله هندوها و مسلمانان اعتقاد دارد. یک هندی و مسلمان می توانند در کنار هم زندگی کنند به شرطی که به صلح و برابری اهمیت داده شود. او مردم کشورش را به آرامش بین اقوام و مذاهب مختلف دعوت می­کرد.

برای برخورداری از دنیای مبتنی بر صلح و تفاهم لازم است افکار و اندیشه­های صلح طلبانه در ذهن انسانها بارور گردد . ایجاد تصور در کودکان درمورد دنیایی که می­تواند پر از مهربانی، تفاهم و دوستی باشد ، تنها در سایه آموزش فراهم می­گردد.

در جهان ، تکامل هرنوع فرهنگ اساسا نتیجه یادگیری است. آموزش و پرورش یک روندیادگیری است که با دقت برنامه­ریزی و طراحی شده و از رهنمودهای ارزشهای فرهنگی برخوردار است . بنابراین فرهنگ صلح و دوستیذ  نیاز به یک نوع آموزش دارد که تحت رهنمودهای ارزش صلح، حقوق انسانها و دموکراسی باشد.

برای دست­یابی به  فرهنگ صلح  نیاز به آموزش از همه چیز بیشتر است .

آموزش صلح یک اصطلاح جدید آموزشی نیست. در سال 1912 مدرسه صلح لیگ تقریبا در تمام ایالات متحده درباره این مسئله کار کرده است، علاقه به عدالت و صلح بین المللی مقوله­ای است که موردتوجه معلمین می­باشد.

اعضای این مدارس که حدود 500هزار معلم در زمینه آموزش صلح فعالیت می­کردند در گردهمایی­های متوالی(خصوصا بعد از جنگهای جهانی اول و دوم) آنرا جزو فصول مختلف کتابهای علوم اجتماعی قرار دادند . هدف آموزش و پرورش در مدارس منحصر به تعلیم علوم و فنون نیست، بلکه بیشتر آن است که معلمان از دانش­آموزان، مردان و زنان آشنا و علاقمند به امور اجتماعی و مفهوم آزادی­ها و حدود آن مستعد برای خدمت در اجتماع و همکاری با دیگران بسازند وتحویل جامعه دهند.

این رسالت معلم تنها منحصر به معلم تعلیمات اجتماعی نیست ، بلکه همه رشته­های دروس دبستانی و دبیرستانی و دانشکده­های تعلیم و تربیت طوری آماده کار خود می­شوند که مدارس به تمام معنی نقش کارخانه­های آدم­سازی را ایفا می­کنند . در عصر حاضر با تحولات عمیق و دامنه دار در عالم بشریت و بسط روابط بین المللی، دیگر هریک از افراد بشر فقط متعلق به جامعه محدود کوی و برزن، شهر و ولایت ، حتی ملت و کشور خود نبوده، بلکه به جامعه وسیع موسوم به دنیا نیز تعلق دارد و در تمام این جوامع کوچک و بزرگ و بزرگتر حقوق و حدودی دارد که از جوانی در مدارس باید به او بیاموزند . و طبق ماده 3 توصیه نامه مربوط به مقام معلم مصوب کنفراس بین الدول پاییز  1345 به دعوت یونسکو در پاریس تشکیل شدآموزش و پرورش در اولین سالهای مدرسه باید متوجه باشد بتوسعه کامل شخصیت انسانی و ترقی معنوی و اخلاقی و اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی جامعه و همچنین تلقین احترام عمیق برای حقوق بشر و آزادیهای اساسی و در این زمینه باید نهایت درجه اهمیت به سهمی که آموزش و پرورش باید در صلح و تفاهم ، تساهل و دوستی بین همه ملل و گروه­های نژادی و مذهبی داده ­شود.

اندیشه استفاده از آموزش و پرورش برای تفاهم بین المللی متمم پیشنهاد یونسکو درباره آموزش صلح مستلزم این است که آموزش صلح به عنوان یک اصل فراگیر در آموزش به رسمیت شناخته شود یعنی در تدریس این رویکرد صرف­نظر از موضوع یادگیری، جهانی شود و محتوای آموزش صلح وارد همه فعالیتهای تدریس شود.گنجاندن آموزش صلح در آموزش در یک مقیاس بزرگ ، مستلزم یادگیری شیوه جدیدی در تربیت مربیان شاغل در آموزش است. آموزش صلح باید ابتدا افراد را به سوی یک وظیفه­شناسی درونی هدایت کند بطوری که مفاهیم آموزش صلح را بر اساس وظیفه­شناسی درونی خود به صورت عملی محقق نماید. تقویت احساس مسئولیت، که هدف اولیه آموزش صلح است، مستلزم تربیت اخلاقی عمیق است که با هدف ، به کمال رساندن شخصیت جامع نوع بشر انجام می­گیرد. بنابراین آموزش صلح در سراسر زندگی هر یک از آدمیان ادامه دارد. آموزش صلح نمی­تواند خنثی و عاری از ارزشها باشد. این ارزشها لازم است در پیشنهادهای یونسکو و کتب درسی جای گیرد و مبنای فعالیتهای آموزشی مردان و زنان در همه کشورها باشد.

منبع

 فیروزکمیشانی،فاطمه(1393)، ویژگی­های آموزش صلح در برنامه­ی درسی دوره­ی ابتدایی،پایان نامه کارشناسی ارشد،برنامه ریزی درسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی علامه طباطبایی

از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید