معرفی انواع نوآوری

متناسب با كاربردها و سطوح مورد بررسي، نوآوري به انواع مختلف نيز تفكيك شده است. معمولاً محققان بر اين باورند كه مفهوم فرايند نوآوري را درك كرده اند، اما حقيقتاً بسياري از تحقيقات انجام گرفته در حوزه هاي مختلف مرتبط با نوآوري، تعاريف و طبقه بندي هاي متفاوتي از نوآوري را ارائه داده اند. فرايند نوآوري به صورت نوآوري راديكالي يا افزايشي، نوآوريهاي تقليدي يا كاملاً‌ جديد، بهبودي يا انقلابي، تكنولوژيكي يا سازماني و بسيار انواع ديگر تعريف شده است. بطور كلي دو فاكتور مهم در تعيين نوع نوآوري وجود دارد:

1-درجه جديد بودن نوآوري . 2-جديد بودن در محصول، خدمت و فرايند و يا غير از اين موارد

بر اساس فاكتور اول يعني جديد بودن، نوآوري ها به طبقات متفاوتي دسته بندي شده اند كه مهم ترين طبقه بندي كه در اين جا نيز مورد نظر مي باشد، به دو صورت است: نوآوري هاي افزايشي، نوآوري هاي راديكالي ، منظور از نوآوري راديكالي، تغييرات جديد در محصول، فرايند و يا ساختارهاي سازماني است. نوآوري افزايشي معمولاً به عنوان تغييرات اساسي در كالا يا ساختارهاي موجود تعريف شده است. اين مفهوم با بهبود مستمر ارتباط تنگاتنگي دارد. به عبارتي تغييرات در وضعيت موجود كه منجر به كاربرد جديدي شود را نوآوري افزايشي گويند. به گفته اي نوآوري اگر بر اساس كشش بازار ايجاد شده باشد، معمولاً از نوع افزايشي و اگر بر اثر فشار تكنولوژيكي باشد از نوع راديكالي است.

در طبقه بندي ديگري كه بسيار مورد توجه مي باشد، نوآوري به صورت زير طبقه بندي شده است:

1-نوآوري تكنولوژيكي 2-نوآوري سازماني

تفكيك فوق بيشتر مبتني بر 5 گروه نوآوري كه شوچيتي معرفي كرده است، مي باشد بر اين اساس 2 گروه اول را جزء نوآوري تكنولوژيكي و 3 گروه آخر را نوآوري سازماني نام نهاده اند. به عبارتي خلق محصولات، خدمات و يا فرآيندهاي جديد و يا توسعه محصولات، خدمات و فرآيندهاي موجود را نوآوري تكنولوژيكي مي گويند و هر نوآوري غير از آن را نوآوري سازماني مي نامند.

نوآوري ها را مي توان بر اساس نوع نيز طبقه بندي كرد. شومپيتر بين پنج نوع مختلف نوآوري تفاوت قائل است: محصولات جديد ، روش هاي توليد جديد، تأمين منابع جديد، بهره برداري از بازارهاي جديد، راه هاي جديد سازمان دهي كسب و كار.

رويكرد ديگري كه مبتني بر فعاليت هاي شومپيتر است طبقه بندي نوآوري ها بر اساس ميزان بنيادي بودن آنها در مقايسه با فناوري هاي موجود است. از اين ديدگاه، بهبودهاي مستمر بيشتر به عنوان نوآوري هاي تدريجي يا حاشيه اي شناخته شده اند در مقابل نوآوري هاي بنيادي همچون معرفي يك نوع كاملاً‌ جديد از ماشين آلات يا انقلاب هاي فناوري شامل خوشه اي از نوآوري هايي كه در كنار هم ممكن است تأثير وسيع و گسترده اي داشته باشند قرار دارند شومپيتر به طور خاص روي دو دسته آخر كه معتقد بود اهميت بيشتري دارند متمركز شد. با اين وجود، اين ديدگاه هميشه مطرح بوده كه تاثير انباشتي نوآوري هاي تدريجي اگر بيشتر از نوآوري هاي بنيادي نباشد به اندازه نوآوري هاي بنيادي است و ناديده گرفتن اين تأثيرات منجر به ديد نادرست از توسعه اقتصادي و اجتماعي در بلند مدت مي شود . به علاوه كسب منافع اقتصادي از نوآوري هاي بنيادي در بسياري موارد، مستلزم مجموعه اي از بهبودهاي تدريجي است.

كلاين و روز نبرگ بيان كرده اند كه بسياري از نوآوري هاي مهم اقتصادي در حين انتشار يك محصول يا فرايند تحقق يافته اند. عرضه چيزي در يك محيط جديد اغلب مستلزم ميزان قابل ملاحظه اي از سازگاري سازي (و در نتيجه نوآوري تدريجي ) و تغييرات (يا نوآوري هاي) سازماني است كه مي تواند بهره وري و رقابت پذيري را به ميزان قابل توجهي افزايش دهد.

اما به طور كلي مي توان نوآوري ها را به چهار دسته تقسيم كرد:

نوآوري هاي توسعه اي : ارائه خدمات موجود به كاربران موجود با اعمال اندكي تغيير و بهبود در آنها
نوآوري هاي گسترشي : ارائه خدمات موجود به كاربران جديد
نوآوري هاي تحولي: ارائه خدمات جديد به كاربران موجود
نوآوري هاي كامل: ارائه خدمات جديد به كاربران جديد

نوآوري هاي تحولي و كامل، شانس كمتري براي پذيرش دارند و در صورت عدم بستر سازي، در اكثر موارد توسط مدارس رد مي شوند. نوآوري هاي توسعه اي و گسترشي، بيشترين شانس پذيرش را دارند و چون نيازي كمتر به بستر سازي و زير ساخت سازي دارند به سهولت در مدارس كشورهاي در حال توسعه قابل اجرا هستند.

منبع

بردبار، نجمه(1394)، بررسی رابطه بین نوآوری دانشگاهی و گرایش دانشجویان به یادگیری مادام العمر با واسطه گری مهارت اعضای هیئت علمی در فرایند یاددهی – یادگیری در دانشگاه شیراز، پایان نامه کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی، دانشگاه شیراز.

از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید