سپرده، سود و بازگشت سرمایه سپرده گذاران

تعهد نسبت به سهامداران براي حداكثرسازي سود و تعهد نسبت به سپرده گذار از جهت بازگشت اصل سرمايه وي در هر زمان، بانك ها را بر آن داشته تا در جهت ايجاد تعادل بين ريسك و بازده و تأمين رضايت هر دو گروه سپرده گذار و سهام دار به عنوان دو منبع اصلي تأمين وجوه، تلاش مضاعفي را آغاز كنند. به اين ترتيب يكي از دغدغه هاي اصلي بانك، افزايش بازده در سطح معيني از ريسك است. يكي از انواع ريسك در صنعت بانكداري كه در صورت عدم مديريت مناسب، مستقيماً به زيان دهي بانك منجر مي شود، ريسك نقدينگي است. ريسك نقدينگي عبارت است از ريسك ناشي از نبود نقدينگي لازم به منظور پوشش تعهدات كوتاه مدت و خروجي هاي غيرمنتظره وجوه. براي مثال دوره اي را در نظر بگيريد كه به علت رونق بازار سهام، سپرده گذاران براي دريافت سپرده ها به بانك ها مراجعه مي كنند.

در همين دوره وجوه نقد بانك ممكن است قدرت پاسخ گويي به چنين خروجي ناگهاني را نداشته باشد. در چنين شرايطي بانك مجبور به جذب منابع گران قيمت (مانند دريافت وام از بازار بين بانكي) و يا نقد كردن ساير دارايي هاي خود در زمان كمتر و با قيمتي بسيار كمتر از قيمت بازار آنها مي شود. در غير اين صورت، شهرت بانك در معرض خطر قرار ميگيرد. بايد در نظر داشت كه مطالعه ريسك نقدينگي هر بانك (كه بيشتر منشأ درون سازماني دارد)، ارتباط مستقيم با اندازه بانك، مجموعه فعاليت هاي اصلي آن و دستورالعمل هاي داخلي و … دارد. بنابراين مدل ريسك نقدينگي نيز بايد براي هر بانك منحصر به فرد و با توجه به شرايط داخلي آن طراحي شود، چرا كه ممكن است متغيري كه براي يك بانك منشأ ايجاد ريسك نقدينگي است، در بانك ديگر به طور كلي وجود نداشته باشد .

انواع بدهي در نظام بانکی

سپرده ها: سپرده ها معمولاً بخش بزرگي از بدهي هاي بانك ها را تشكيل مي دهند. سپرده هاي مشتريان نشان دهنده ميزان وجوه پذيرفته شده از عموم، مانند پس اندازها، سپرده هاي ديداري و سپرده هاي سرمايه گذاري از محل منابع پول ملي يا ارز است. مبلغ، تاريخ سررسيد، پايداري و نوع ارز از موضوع هايي است كه در زمان مصرف اين منابع مورد توجه قرار مي گيرد.

وجوه بين بانكي: وجوه بين بانكي شامل مبالغ بدهي به ساير بانك ها و مؤسسه هاي اعتباري است. تمامي سپرده ها، تسهيلات و پيش پرداخت هاي بين بانك ها، به طور عادي به عنوان منابع تأمين مالي ناپايدار يابي ثبات تلقي مي شوند. ممكن است استقراض بين المللي نيز به همان شكلي كه در بانك هاي داخلي مرسوم است روي دهد با اين تفاوت كه ريسك نوسانات نرخ ارز نيز به ديگر ريسك هاي بانك اضافه مي شود.

استفاده از ابزارهاي پولي از جمله گواهي سپرده و اوراق تجاري.

استقراض از بانك مركزي: مهمترين دليل وام گيري از بانك مركزي، تغيير در حجم ذخاير وجه نقد، ناشي از نوسانات سپرده هاست. اين تغيير هنگامي روي مي دهد كه بانك ها وضعيت ذخاير روزانه خود را به طور صحيح پيش بيني نكرده و براي رفع اين تفاو ت مجبور به وام گيري مي شوند.

منبع

نژداغی، علیرضا(1394)، رفتارسپرده ها درصنعت بانکداری ایران، پایان نامه کار شناسی ارشد، مدیریت بازرگانی، دانشگاه آزاد اسلامي

از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید