انواع موسسات اصلاحی تربیتی و قانون مربوط به آن

در گذشته تصور می شد ، رژیم شبانه روزی بسته تنها روش مناسب برای موسسات تربیتی اطفال است ولی تجربیات بعدی ، به خصوص پس از جنگ جهانی دوم نشان داد که موسسات تربیتی آزاد و نیمه آزاد نیز در مورد بسیاری از نوجوانان اثری مفید دارد . اولین کنگره سازمان ملل متحد در مورد پیشگیری از جرم و تربیت مجرمین جوان که در سال 1955 در ژنو تشکیل شد ، سایر موسسات تربیتی را نیز برای نگهداری نوجوانان معرض قانون در نظر گرفت و موسسات تربیتی آزاد را به عنوان یکی از بهترین روش های فردی کردن تدابیر تربیتی و سازگاری اجتماعی معرفی کرد . به طور کلی موسسات نوجوانان شامل انواع زیر است.

محیط نگهداری بسته

محیطی محصور است که با برج های دیده بانی در پوشش داخلی و خارجی دارای حفاظت کامل می باشد. در این نوع محیط نگهداری مددجویان شب ها در خوابگاه های اختصاصی یا گروهی نگهداری و روزها از برنامه های آموزشی ، فنی حرفه ای و تفریحی استفاده می نمایند و در کارگاه های داخل محیط به کار گمارده می شوند و مددجو حق خروج از آن را ندارد .

محیط نگهداری نیمه باز

محیطی است محصور که در پوشش خارجی دارای حفاظت مناسب می باشد و در آن زندانیان به طور گروهی با تعداد کافی مامور مراقب بدون اسلحه به کار اعزام می گردند و پس از خاتمه کار مجددا به آسایشگاه های خود بازگردانده می شوند.

محیط نگهداری باز

محیطی است بدون حفاظت و مامور مراقب که مددجو ( زندانی ) مدت محکومیت خود را در آن با اشتغال به کار یا خدمت می گذراند و حق خروج از آن را نداشته و شب ها را در نزدیک ترین آسایشگاهی که به همین منظور ترتیب داده شده است ، استراحت می کنند .در موسسات باز و نیمه باز کودکان و نوجوانان برای رفتن به محل کار آموزی و یا درسی به طور محدود آزادی داشته و در ساعات معین به موسسه باز می گردند . در ایران کلیه ی موسساتی که برای نگهداری اطفال بزهکار درنظر گرفته شده است ، از نوع موسسات بسته می باشد .

پاسخ اجتماعی به نوجوانان معارض قانون در ایران

بزهکاری اطفال و نوجوانان مستلزم پاسخ اجتماعی است که قبل از آن بایستی سن مسوولیت کیفری کودکان و نوجوانان را توضیح داد .

سن مسوولیت کیفری نوجوانان معارض قانون در ایران

قانون تشکیل دادگاه اطفال بزهکار مصوب 1338، در ماده 4، اطفال را به سه گروه سنی تقسیم نمود:

1 –  اطفال زیر شش سال که غیر قابل تعقیب می‌باشند 2 – اطفالی که سن آنها بیش از شش سال تمام و تا دوازده سال تمام است و چنانچه مرتکب جرمی شوند بر حسب مورد به اولیاء قانونی یا سرپرست تسلیم می‌گردند و از آنها تعهد مبنی بر تأدیب و تربیت و مواظبت در حسن اخلاق طفل اخذ می‌گردد و چنانچه فاقد سرپرست بوده یا سرپرست، قابل الزام به تأدیب و تربیت طفل نباشد، برای مدتی از یک تا شش ماه به کانون اصلاح و تربیت اعزام می‌گردند. 3- اطفال بین 12 تا 18 سال ، در صورت ارتکاب جرم به یکی از طرق زیر تأدیب می‌گردند:

الف – تسلیم به اولیاء یا سرپرست یا اخذ تعهد به تأدیب و تربیت.

ب – سرزنش و نصیحت توسط قاضی دادگاه.

ج – اعزام به کانون اصلاح و تربیت از سه ماه تا یک سال برای کودکان 15-12 سال و از شش ماه تا پنج سال برای کودکان 18-15 سال. بنابراین طبق قانون مورد بحث، افراد زیر 18سال، غیر قابل مجازات بوده و برای ایشان نگهداری در کانون اصلاح و تربیت، صرفاً با هدف تأدیب و تربیت طفل، در نظر گرفته شده است. اگر آمار ارتکاب نوجوانان به بزهکاری را از نظر سنی بررسی کنیم ، ملاحظه می شود که به طور کلی آمار ارتکاب جرم از سنین 12 سالگی به بعد تا سن 20 سالگی کمابیش رو به افزایش است. همان طور که در فصل یک نیز توضیح داده شد اکثر بزهکاران نوجوان در سنین 15 تا 18 سالگی قرار دارند . بنابراین می توان نتیجه گرفت که پاسخ اجتماعی به بزهکاری اکثر نوجوانان کشور ، انتقال آن ها به کانون های اصلاح و تربیت است .

منبع

صیرفی، تینا(1392) ، تجربه ی مددجویان از اقامت در کانون اصلاح و تربیت، پایان نامه کارشناسی ارشد،رفاه اجتماعی ،دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی

از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید