وجوه نقد

وجه نقد از منابع مالی مهم و حیاتی در هر واحد انتفاعی است. زیرا مصرف قدرت خرید عمومی است که غالباً در مبادلات اقتصادی وسیله قرار می گیرد و برای تحصیل منابع دیگر به کار گرفته می شود. واحدهای انتفاعی منابع موردنیاز خود را عمدتاً در ازای پرداخت وجه نقد تحصیل می کنند و تولیدات خود را نیز در مقابل دریافت وجه نقد به فروش می رسانند. سود سهام غالباً به شکل وجه نقد پرداخت می شود. اکثر اندازه گیری ها در حسابداری نیز مبتنی بر جریان گذشته، حال یا آینده وجه نقد است .

در استاندارد شماره 2 استانداردهای حسابداری ایران، وجه نقد این چنین تعریف شده است: «عبارت است از موجودی نقد و سپرده های دیداری نزد بانک ها و مؤسسات مالی اعم از ریالی و ارزی (شامل سپرده های سرمایه گذاری کوتاه مدت بدون سر رسید) به کسر اضافه برداشت هایی که بدون اطلاع قبلی مورد مطالعه قرار می گیرد.

جریان های ورود وجه نقد به یک واحد انتفاعی و جریان های خروجی وجه نقد از آن واحد جزء اساسی ترین رویدادهایی است که شالوده بسیاری از تصمیم گیری ها و قضاوت سرمایه گذاران، اعتباردهندگان و برخی دیگر از گروه های عمده استفاده کننده از اطلاعات مالی درباره آن واحد انتفاعی را تشکیل می دهد.

در بیانیه شماره پنج هیأت استانداردهای حسابداری مالی آمده است: “صورت گردش وجوه نقد اطلاعات سودمندی را درباره فعالیت واحد انتفاعی برای ایجاد وجه نقد از طریق عملیات به منظور بازپرداخت بدهی، توزیع سود سهام یا سرمایه گذاری مجدد برای توسعه ظرفیت عملیاتی؛ درباره فعالیت تأمین مالی، از طریق بدهی یا انتشار سهام؛ و درباره سرمایه گذاری یا مصرف وجه نقد فراهم و گزارش می کند. موارد با اهمیت استفاده از اطلاعات مربوط به دریافت ها و پرداخت های نقدی جاری واحد انتفاعی، شامل کمک به ارزیابی عواملی نظیر نقدینگی واحد انتفاعی، انعطاف پذیری در تأمین مالی، سودآوری و مخاطره می باشد”.

شاخص های نقدشوندگي

نقدينگي عبارت است از توان تبديل اوراق بهادار به پول نقد (و برعكس) در پايين ترين سطح هزينه هاي مبادلاتي.

شاخص هاي اين متغير كه اطلاعات آن هم در دسترس است و مي توان آن را اندازه گيري كرد عبارتند از: