-نظریه های مرتبط به نرخ بهره و سپرده گذاری

كالاها و دارايي‌هاي ديگر نظير زمين، طلا، اوراق سهام و اوراق قرضه نيز مي‌توانند وسيله ذخيره ارزش باشند. اين‌كه مردم با هر سطح نقدينگي چه تركيبي از دارايي‌هاي مختلف و پول را نگهداري مي كنند در قالب ادبيات تقاضاي پول قابل بحث وبررسي است. ميلتون فريدمن در بيان تازه‌اي از نظريه خود عنوان مي كند پول تنها يكي از صور دارايي است كه افراد بخشي از ثروت خود را به صورت نقد نگهداري مي‌كنند. وي با طبقه بندي اشكال مختلف ثروت كه توسط افراد نگهداري مي‌شود تحت پنج عنوان پول، اوراق قرضه سهام، كالاي مادي و سرمايه انساني به شناخت ويژگي‌هاي اين دارايي‌ها مي‌پردازد.

 فريدمن معتقد است پول براي مصرف كننده نوعي مطلوبيت رواني به خاطر سهولت انجام معاملات دارد و براي توليد كننده نوعي نهاده توليدي به حساب مي‌آيد كه بايد اين مطلوبيت پول با بازدهي دارايي هاي جايگزين پول مقايسه شود. به طور مشخص نگهداري ثروت به صورت پول موجب تسهيل مبادلات روزمره و هم‌چنين امنيت خاطر دارنده آن مي‌شود. اين مواهب بي‌ترديد مطلوبيتي به همراه دارند، اما در عين حال اين هم حقيقتي است كه نگهداري پول شخص را از درآمدهايي كه شكل‌هاي ديگر دارايي اعم از اوراق قرضه، سهام و سپرده بانكي و غيره نصيب وي مي سازد محروم مي كند. در تابع تقاضای پول فريدمن مدل سبد دارايي نگهداري پول به عنوان جانشين انواع ديگر ثروت (كالاها و اوراق قرضه و سهام) در انتخاب برنامه مالي است. بدين صورت كه مردم بين حفظ پول و ديگر دارايي هاي مالي و كالاها و خدمات دست به انتخاب مي زنند. در اين انتخاب عواملي مانند نرخ بهره، نرخ بازده اوراق قرضه، نرخ تورم و … تاثيرگذار است.

برطبق نظريه‌هاي پولي، پس انداز به معناي خرج نكردن و كنار گذاشتن درآمد است. با توجه به اينكه امساك مصرف كننده باعث انباشت دارايي‌ها مي شود، اين امساك ممكن است به اميد مصرف بيشتر و كسب مطلوبيت بالاتر از مصرف جاري در آينده باشد و يا اين كه فعلاً امكان خرج كردن درآمد و دارايي وجود ندارد. پس انداز را از نظر تمايل به انجام آن به دو صورت تفكيك مي‌كنند: الف-پس انداز اختياري  ب-پس انداز اجباري. بخشي از درآمد كه پس‌انداز مي‌شود بسته به ساختار اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي يك جامعه ممكن است اشكال مختلفي را به خود بگيرد، در يك كشور پيشرفته با بازارهاي مالي نسبتاً كارا، اين پس‌اندازها به راحتي به سوي بازار اوراق بهادار و سيستم بانكي سرازير شده و منابع مالي مهمي را براي بسط و گسترش سيستم اقتصادي فراهم مي‌كند. در حالت كلي، اين پس‌اندازها ممكن است توسط خود افراد براي سرمايه گذاري به كار رود، به صورت اختياري براي خريد اوراق سهام و اوراق قرضه دولتي يا خصوصي مورد استفاده قرارگيرد، يا به سپرده‌هاي پس انداز در بانك ها تبديل شود، به صورت خروج سرمايه از كشور درآيد و حتي به صورت راكد در آمده و كنز شود.

از نظر آدام اسميت با افزايش سود، پس اندازها و سرمايه گذاري افزايش مي يابد و با كاهش سود، هر دو كاهش خواهند يافت. هم‌چنين تقسيم كار موجب مي‌شود تا بهره وري عامل كار بالا رفته و در نتيجه درآمد واقعي افراد و از جمله سرمايه داران افزايش يابد. افزايش درآمد واقعي موجب افزايش پس اندازها و سرمايه گذاري مي‌شود. در نتيجه تراكم سرمايه (همراه با آن پيشرفت فني مورد نياز) حاصل مي‌شود كه نتيجه آن كاهش در هزينه‌ها بوده و اين خود باعث افزايش مجدد ميزان سود شده و پس‌انداز و سرمايه‌گذاري بيشتري را ممكن مي‌سازد.

به عقيده ريكاردو، تمركز سرمايه، نتيجه و ثمره تجمع سودها است. چون سود موجب پس انداز ثروت شده و براي تمركز سرمايه از آن استفاده مي‌شود. او معتقد بود كه تمركز سرمايه به دو عامل بستگي دارد: توانايي براي پس انداز و اراده براي پس‌انداز ، توانايي براي پس‌انداز نقش مؤثرتري در تمركز سرمايه داشته و بستگي به درآمد خالص (مازاد توليد)  جامعه دارد. هر چه درآمد خالص بيشتر باشد، توانايي براي پس انداز نيز زيادتر خواهد بود. ريكاردو معتقد است تا زماني كه نرخ سود به اندازه ي كافي بالا باشد، سرمايه‌داران قادر خواهند بود به پس انداز و سرمايه گذاري بپردازند .

منبع

واقعی دوست، حسین(1394)، اثر نرخ سود بر سودآوری بانک، پایان نامه کارشناسی ارشد، مدیریت بازرگانی، دانشگاه آزاد اسلامی

از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید