آرامسازي عضلاني چیست ؟

در ابتداي آموزش ، آزمودني را متوجه احساساتي مي سازند كه ازكمترین ميزان انقباض گروه هاي كوچك عضلاني ايجاد مي شود . سپس مراجع را راهنمايي مي كنند تا به صورتي تدريجي و پيشرونده ، انقباض عضلاني خود را خاتمه دهد . به هر گروه عضلاني به طور جداگانه اي توجه مي شود . آموزش به شيوه جكوبسون 50 تا 200 جلسه به طول مي انجامد و مراجع در كنار آن ، روزي يك ساعت يا بيشتر در منزل به تمرين مي پردازد . بعدها ، جكوبسون برنامه درماني مختصري را ارائه كرد كه « كنترل عمليات شخصي » خوانده مي شود . در اين روش ، طول درمان به 20 جلسه يك ساعته كاهش يافت.در اين روش ابتدا بيماران يك دليل منطقي دريافت مي كنند ، شامل اين توضيح كه تنش فعلي آنها يك موقعيت فيزيكي است كه عمدتاً ناشي از تنيدگي ماهيچه اي مي باشد . بيماران در حال تكيه زدن در يك صندلي راحتي بدون وجود صداها و نورهاي ناراحت كننده ، ابتدا نفس عميق مي كشند و به آرامي هوا را خارج مي كنند . بعد از اين مرحله يك سري تمرينات آرامسازي عميق عضلاني شروع مي شود . براي اينكه بيماران تصوري از چگونگي احساسات آرامش داشته باشند ، آموزش مي بينند كه يك گروه خاص عضلاني را تنيده كنند ( براي مثال ، دست ) و تنش را به مدت 10 ثانيه حفظ كنند. سپس از آنها خواسته مي شود كه به آرامي اين تنش را با تمركز بر آرامش رها سازند . وقتي كه دست آرام شد ، بيماران همين توالي پيشرونده تنش و آرامش را در ديگر گروه هاي عضلاني ، از قبيل بازوها ، شانه ها ، گردن ، دهان ، زبان ، پيشاني ، چشم ها ، انگشتان پا ، پاها ،  نرمه هاي ساق پا ، ران ها ، پشت ، شكم ، و ديگر گروه هاي عضلاني پيش مي برند . بيماران ممكن است تمرينات تنفسي را تا دستيابي به احساس عميق آرامش تكرار كنند . غالباً بيماران براي تمركز بر احساس خوشايند آرامش برانگيخته مي شوند . زمانيكه بيماران فنون آرامسازي را ياد    مي گيرند ، ممكن است آن را به طور مستقل در خانه تمرين كنند . اگر تمرين مستقل براي آنها سخت باشد ، نوارهاي ضبط شده اي در اختيارشان قرار مي دهند كه در آن تمرينات مربوط به آرامسازي گفته شده است.جكوبسون به خوبي مي دانست كه محدود كردن تن آرامي به دوره هاي تمرين ، ناكافي است و براي اينكه كاهش تنش ارزش داشته باشد ، بايد به زندگي عادي و روزانه مراجع نيز گسترش يابد . او به آزمودني ها آموخت كه عادت آرام كردن عضلاني را كه مورد استفاده قرار نمي دهند ، در خود به وجود آورند . اين روش « تن آرامي افتراقي » نام گرفت . در اين روش فرد مي تواند با استفاده از آرام نگه داشتن عضلاتي كه آنها را به صورت فعال مورد استفاده قرار نمي دهد ، آرامش هيجاني برجسته اي در خود ايجاد كند . براي مثال ، ممكن است در حال حرف زدن ، عضلات بازو يا ساق هايش را آرام كند يا اينكه در حاليكه رانندگي مي كند بعضي از عضلات صورت خود را آرام كند.

 منبع

وفاییان ،معصومه (1393) ،مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری و آرام سازی عضلانی در کاهش اضطراب ،پایان نامه کارشناسی ارشد ،دانشگاه علو تحقیقات کرمانشاه

از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید