اختلال انزال زودرس

پاسخ جنسی طبیعی مرد حاصل یک مسیر عصب – فیزیولوزی پیچیده با 4 مولفه­ی تهییج، اوج، انزال و ارگاسم، و بازگشت می باشد . 3 مرحله­ی روان­شناختی مشخص برای فرایند انزالی توصیف شده است که شامل خروج، انزال، و اوج لذت جنسی می باشد. در طول خروج، ماهیچه­های صاف پروستات، وزیکول سمینالو مجاری واس متحمل انقباضات منظم می­شوند که موجب ریختن مایع منی به داخل پیش ­آبراه خلفی می­شود . در مورد انزال زودرس به نظر می­رسد که یک کاهشی در منحنی طبیعی انزال به وسیله­ی یک مرحله تهییج یا سراشیبی با یک مرحله­ی قله کوتاه شده به دنبال انزال/ ارگاسم و یک مرحله­ی برگشت سریع وجود دارد. مسترز و جانسون مطرح کردند که انزال زودرس به عنوان یک اختلال در مرحله­ی ارگاسم چرخه­ی جنسی مرد درنظر گرفته می­شود و هنگامی که مرد نمی­تواند خود را به اندازه کافی در  مرحله­ی قله نگه دارد، انزال زودرس رخ می­دهد. مفاهیمی که عموماً در تعریف این اختلال درنظر گرفته می­شود عبارتند از: 1- انزال پایدار یا راجعه با حداقل تحریک جنسی قبل از اینکه شخص خواهان آن باشد (به عبارتی فقدان کنترل). 2- انزال قبل از دخول یا مدت کوتاهی بعد از دخول (به عبارتی زمان نهان انزالی کوتاه­تر از زمان دلخواه می­باشد). 3- پیامدهای مشخص در قالب مشکل بین فردی و رنج روانی . بنابر این معیارهای مورد نظر برای تشخیص انزال زودرس به عنوان یک اختلال عبارت است از 3 بعد فقدان کنترل، نخواستن برای رسیدن به زمان انزال و نارضایتی که می­تواند فردی یا بین فردی باشد.

توصیف بالینی اختلال انزال زودرس

در نگاه اول به نظر نمی­رسد که انزال زودرس به عنوان یک مشکل خیلی رنج­آوری باشد به خاطر اینکه مانع رهاسازی ارگاسم یا تبادل جنسی نمی­شود اما با وجود این یکی از شایع­ترین شکایات مردان و اتفاقاً و همسرانشان می­باشد و همراه با اثرات سوء عمده­ای روی کیفیت زندگی جنسی و زندگی کلی مردان مبتلا به این وضعیت می­باشد . در حال حاظر 3 سازمان تخصصی – انجمن روان­پزشکان آمریکا، سازمان بهداشت جهانی و انجمن ارولوژی آمریکا- مجموعه معیارهای تشخیصی جهت تعریف انزال زودرس دارند. خصوصیات مشترک مشاهده شده در هر 3 مجموعه برای انزال زودرس شامل زمان نهان انزال، کنترل انزال، و وجود رنج روانی فردی یا بین فردی می­باشد. اطلاعات در مورد کنترل ارادی، رضایت جنسی و رنج روانی ، یک متمایز کننده­ی مهم بین گروه­های مبتلا و عدم مبتلا به انزال زودرس است . رنج روانی بین فردی یا روان­شناختی حاصل از انزال زودرس ممکن است کیفیت زندگی مرد و رابطه­اش با شریکش، اعتماد به نفس و اطمینان به خود را به شدت تحت تاثیر قرار داده و مانع برقراری ارتباط با شریک می­شود . بنابر این می­توان در توصیف اختلال انزال زودرس علاوه بر معیارهای ذکر شده به پیامدهای روان­شناخی و اجتماعی در کلیه­ی ابعاد زندگی فرد و زوج اشاره داشت.

تشخیص افتراقی

چندین ملاحظات در رابطه با ارزیابی و اطمینان­بخشی دقیق انزال زودرس وجود دارند. اولین اهمیت این موضوع تمایز انزال زودرس از سایر اختلالات عملکردی جنسی می­باشد. مثلاً مراجعه­ی بیماری که اختلال نعوظ دارد با شکایت اصلی انزال زودرس شایع است و در واقع مشکل واقعی بیمار شتاب وی برای دستیابی به ارگاسم قبل از شکست در نعوظ است. در این موارد درمان موفقیت­آمیز اختلال نعوظ اغلب مشکل انزال زودرس ثانویه را حل می­کند . بنابراین شایع­ترین اختلال که انزال زودرس به آن ثانویه می­باشد اختلال نعوظ است که باعث گسترش انزال زودرس می­شود. این افراد جدا از ترس از دست دادن نعوظشان آلت خود را به داخل واژن شریکشان می­چپانند و سعی می­کنند قبل از اینکه حالت نعوظ خود را از دست بدهند، هرچه زودتر به انزال برسند. در این افراد منشاء مشکل نعوظ می­تواند فیزیولوژیکی یا روانشناختی یا هر دو عامل باشد. رابطه­ی بین انزال زودرس و اختلال نعوظ ممکن است دوطرفه باشد. افراد مبتلا به اختلال نعوظ ممکن است هم نیاز به سطوح بالای تحریک دستی جهت دستیابی به نعوظ یا مقاربت همراه با تلاش عمدی جهت جلوگیری از عدم پف­شدگی و بزرگی آلت داشته باشند و هم خود این حالت باعث انزال با دوره­ی کمون کم می­شود.

افراد مبتلا به انزال زودرس هم ممکن است به طور عمدی و آگاهانه سطح برپایی جنسی خود را جهت تاخیر در انزال کاهش داده و باعث شکست در رسیدن به یک نعوظ کافی شوند و هر دو سناریو ممکن است به وسیله­ی وجود سطوح بالای اضطراب عملکردی مربوط به انزال زودرس یا اختلال نعوظ با هم ترکیب شوند و در نهایت موجب بدتر شدن زودرسی در انزال شوند. در حال حاضر هیچ تست آزمایشگاهی برای کمک به متخصصین بالینی جهت تشخیص انزال زودرس وجود ندارد. متخصصین بالینی همیشه می­بایستی در ذهن خود ترکیب لیبیدوی کاهش یافته و مشکلات انزالی یا ترکیب اختلال نعوظی و انزال زودرس را درنظر بگیرند. در انزال زودرسی که نسبت به اختلال نعوظ ثانویه است، ممکن است به کار آزمایشگاهی اضافی مخصوصاً با تمرکز بر عوامل احتمال خطر مرتبط از قبیل بیماری عروقی، چاقی، دیابت و افسردگی نیاز باشد . بنابراین در تشخیص افتراقی انزال زودرس همیشه می­بایستی برای اولیه یا ثانویه بودن آن، اختلال نعوظ و مشکلات پزشکی را نیز در نظر داشت.

ملاک های تشخیصی اختلال انزال زودرس

معیارهای مورد استفاده برای متخصصین بالینی که اکثر اوقات برای ارزیابی و تشخیص انزال زودرس از آن استفاده می­کنند از DSM-IV-TR گرفته شده است. عقیده بر این است که این راهنما یک مرجع مناسب برای متخصصین بالینی به خصوص کسانی می­باشد که با زوج کار می­کنند. به خاطر این که هم “کنترل انزال” و هم “مشکلات بین فردی” را در نظر می­گیرد . ملاک­های تشخیصی DSM-IV-TR برای انزال زودرس شامل:

A: انزال پایدار یا راجعه با حداقل تحریک جنسی قبل، در حین، یا مدت کوتاهی بعد از دخول و قبل از این که شخص آن را بخواهد. متخصص بالینی می­بایستی عواملی را که طول مرحله­ی تهییج تاثیر دارند مثل سن، تازگی شریک جنسی، موقعیت و تکرار اخیر فعالیت جنسی را در نظر بگیرد.

B: آشفتگی که با رنج روانی یا مشکل بین فردی  مشخص می­شود.

C: انزال زودرس منحصراً در نتیجه­ی عوارض مستقیم مواد ( مثل ترک اپیوئید­ها)

• تصریح کنند­گان
• همیشگی در مقابل اکتسابی
• عمومی شده در مقابل موقعیتی
• ناشی از عوامل روان­شناختی یا ترکیب عوامل روان­شناختی و بیولوژی

4 عامل کلیدی در تشخیص­گذاری انزال زودرس نیاز است که در نظر گرفته شود، 3 تای آن­ها ذهنی یعنی اساساً بر مبنای خودگزارشی بوده و یک عامل عینی است. 3 عامل قبلی شامل کنترل ضعیف روی انزال، نارضایتی بیمار یا شریک از مقاربت و رنج روانی درک شده در رابطه با این وضعیت توسط بیمار یا شریک وی می­باشد. آخرین عامل کاهش مدت زمان نهان انزالی است که توسط بیمار یا شریک وی با سنجش توسط زمان­سنج یادآوری می­شود . می­توان نتیجه گرفت که تمامی عوامل ذکر شده به عنوان ملاک­های تشخیصی انزال زودرس مربوط به رابطه­ی زوجی بوده و حتی پیامدهای روان­شناختی این اختلال نیز در هویت زوجی معنا پیدا می­کند و برای تشخیص این اختلال می­بایستی هر دو شریک را مدنظر قرار داد.

همه‌گیرشناسی

انزال زودرس به عنوان یک علامت وابسته به فرهنگ در نظر گرفته می­شود که با توجه به شدت به صورت خودشناسایی شده، خودگزارش شده، توسط خود شخص در نظر گرفته می­شود و حقیقتی است که روی شیوع گزارش شده در ادبیات پژوهشی تاثیر گذاشته است. محققان دریافتند که تقریباً 30 درصد مردان پایش شده انزال خیلی سریع را گزارش داده­اند. تحقیقات نشان می­دهد که دامنه­ی شیوع انزال زودرس در جامعه و در مراقبت­های اولیه بین 21 تا 66 درصد می­باشد. یک پایش بین­المللی جنبه­های مختلف سکس و روابط در میان بزرگسالان 20 تا 40 سال جهت برآورد شیوع و همبسته­های مشکلات جنسی در 13618 مرد از 29 کشور در 7 منطقه­ی جغرافیایی انجام گرفت . اکثریت میزان­های شیوع گزارش شده در این 7 منطقه خیلی مشابه با میزان گزارش شده توسط NHSLS با 4 منطقه از 7 منطقه­ی میزان­های شیوع گزارش شده بین 24.7 تا 30.5 بودند. پایش مبتنی بر اینترنت در رابطه با شیوع و نگرش­های انزال زودرس روی 12133 مرد 18 تا 70 ساله در آلمان، ایتالیا و ایالات متحده انجام شد، میزان شیوع 22.7 گزارش شد .

در یک گزارش مقدماتی پایشی که توسط 129 زن روی شریک جنسی­شان صورت گرفت، 23.22 درصد از زنان انزال زودرس شریکشان را گزارش کردند. بعضی­ها بحث می­کنند که بر خلاف ارتباط خیلی بالای میزان­های شیوع گزارش شده انزال زودرس،  مردان اغلب آن را به عنوان یک عارضه­ی پزشکی در نظر می­گیرند و احتمال این که مشکل شایع­تر از میزان شیوع تخمینی فعلی باشد، زیاد است و این اختلاف (بین شیوع موجود و شیوع تخمینی) در حال افزایش است. به علاوه بیشتر پزشکان در باره­ی وضعیتی که بحث بالا را حمایت کند پرس و جو می­کنند . کم گزارش­دهی انزال زودرس می­تواند قابل استناد به شماری از فاکتورهای مربوط به پزشک و بیمار باشد. عوامل مرتبط با بیمار: خجالت، کاهش اعتماد به نفس، اعتقاد به این که وضعیت روان­شناختی است، اعتقاد به این که وضعیت گذراست، احساس این که هیچ درمان پزشکی موجود نیست و نبود غربال­گیری منظم. عوامل مرتبط با پزشک عبارتند از کمبود دانش در رابطه با این وضعیت، نداشتن راحتی جهت بحث درباره­ی موضوعات جنسی، کمبود مهارت، در نظر گرفتن انزال زودرس به عنوان کیفیت زندگی نه یک موضوع پزشکی، اولویت­بندی پایین وضعیت به وسیله سیستم پزشکی، الزامات زمانی، کمبود انگیزش و فقدان گزینه­های درمانی موثر.

در ایران نیز یافته­های پژوهشی گویای آن است که افراد مراجعه کننده به روان­پزشک برای درمان اختلالات جنسی از دو اختلال مهم یعنی عدم نعوظ (76.2 درصد) و انزال زودرس (35.6 درصد) بیشتر از سایر مشکلات جنسی شکایت دارند. به هر حال چندین مطالعه مقطعی بین­المللی و همه­گیری شناسی از شیوع 20 تا 30 درصد این اختلال حمایت می­کنند. می­توان نتیجه گرفت که شیوع اختلال انزال زودرس به صورت دامنه­ای می­باشد و عوامل زیادی به عنوان مانع برای آمارهای دقیق شیوع انزال زودرس وجود دارند. آن چه اغلب پژوهش­ها نشان می­دهند حاکی از شیوع این اختلال در دامنه­ی 21 تا 66 درصد در مراجعه به موسسات مراقبتی است.

تفاوت‌های سنی و مربوط به طول عمر در نرخ شیوع انزال زودرس

همیشه فرض شده که انزال زودرس یک اختلال عملکرد جنسی در افراد جوان است و با افزایش سن کاهش می­یابد. با در نظر گرفتن این عقیده فرض بر این است که با افزایش سن مردان به هیجان­زدگی احساسات جنسی خو می­گیرند یا این که کاهشی در سرعت بازتاب انزالی رخ می­دهد. این عقیده که قدمتی طولانی دارد با انتشار دو مجموعه داده که حاکی از شیوع انزال زودرس به طور پایدار در میان دامنه گروه سنی 18 تا 70 سال بوده به چالش کشیده شد .به نظر می­رسد این عقیده که شیوع انزال زودرس با سن کاهش می­یابد با داده­های حاضر مورد حمایت قرار نگرفته است. انزال زودرس همیشگی به وسیله­ی انزال داخل 60 ثانیه در اکثریت نمونه ها (80 تا 90 درصد) یا بین 1 تا 2 دقیقه (10 تا 20 درصد) در هر یا تقریباً هر نزدیکی باهم مشخص می­شود. کوپر در سال 1993 تفاوت­های بین افرادی که انزال زودرس اولیه و ثانویه دارند را گزارش کرد و دریافت مردانی که انزال زودرس ثانویه دارند بیشتر مسن بوده، با لیبیدوی کاهش یافته، وجود همزمان ناکارآمدی نعوظ، برپایی شهوانی و بسامد کاهش یافته در ارضاهای شهوانی داشتند. مردان با انزال زودرس اولیه یک گروه همگن­تر نسبت به مردان دارای انزال زودرس ثانویه بودند که اضطراب و آشفتگی­های هیجانی بیشتری را در سطح روان­سنجی نسبت به مردان با انزال زودرس ثانویه نشان دادند.

در مطالعه­ ی مقطعی­ای در یک درمانگاه مراقبت اولیه در سال 2008 که به مدت 3 ماه انجام شد، مردانی با دامنه­ی سنی 18 تا 70 سال شرکت کردند. یکی از پرسشنامه­ های مورد استفاده ابزار تشخیصی انزال زودرس ((PEDT بود. در مجموع از 207 مرد شرکت کننده، 93.2 درصد به پرسشنامه پاسخ دادند و از این تعداد شرکت کننده، 97 نفر (46.9 درصد) اهل مالایا، 57 نفر (27.5 درصد) چینی، و 53 نفر (25.6 درصد) هندی بودند و میانگین سنی­شان 46.0 تا 12.7 سال بود. شیوع انزال زودرس  40.6 درصد (N=82)، بدین گونه که PE:20.3 درصد و احتمال انزال زودرس با استفاده از ابزار تشخیصی انزال زودرس 20.3 درصد بود. همچنین همبستگی معناداری بین نژاد و  انزال زودرس یافت شد (هندی­ها 49.1درصد، مالایی­ها 45.6 درصد، و چینی­ها 24.6 درصد). اما هیچ ارتباط معناداری بین سن و انزال زودرس یافت نشد. آن چه که از پژوهش­های مختلف در زمینه­ی تفاوت­های سنی و مربوط به طول عمر در مورد اختلال انزال زودرس استنباط می­شود را می­توان این­گونه بیان کرد که انزال زودرس در هر سنی می­تواند وجود داشته باشد اما بعضی نژادها استعداد خاصی برای ابتلا دارند. همچنین می­توان گفت که افرادی که دچار انزال زودرس اولیه هستند مشکلات هیجانی و روان­شناختی بیشتری نسبت به افراد دارای انزال زودرس ثانویه دارند.

منبع

فیروزی، آرمین(1392)، تدوین بسته ی درمانی چند بعدی غیرداروئی و مقایسه اثربخشی آن با درمان دارویی، پایان نامه کارشناسی ارشد ، روان شناسی بالینی،دانشگاه خوارزمی

از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید