نظریه بنیادی روش دوسا

گزارشهایی در مورد کاربردهای روش دوسا در مورد کودکان اتیسم در اواخر میانه  سال 1970 چاپ شده که در این مقاله گزارش­های قابل توجهی در مورد تغییرات رفتاری کودکان مبتلا به بیش­فعالی و اتیسم وجود داشت. کاربردهای این روش شامل تغییرات رفتاری قابل ملاحظه­ای مانند کاهش بیش فعالی، کاهش حملات ترس و گسترش رفتارهای اجتماعی و توانایی­های زبانی در مدت زمان کوتاهی بود. اثر زیاد این گزارش­ها موجب شد تا بسیاری از مطالعاتی در مورد کودکان مبتلا به اتیسم انجام شود:

در میانه سال 1990، روش دوسا، نظریه­های جدیدی در مورد  رابطه  درمانی  داد ، گزارش حاکی از آن بود که تعامل بین درمانگر و کودک مبتلا به اتیسم از طریق استفاده از روش غیرکلامی به اسم دوسا تأثیرات درمانی دارد. این دوره در ژاپن دقیقاً زمانی بود که نگاه عمومی به اتیسم از اختلال­های عاطفی به اختلال رشدی ارثی تغییر یافته بود. از اوخر میانه سال 1970 تا 1980، گزارش­هایی که به بحث در مورد آموزش دوسا به این کودکان می­پرداختند هیچ توصیفی قطعی­ای در مورد علل بیماری نداشتند واز آن­جایی که هیچ گزارشی مبنی بر در نظر گرفتن اتیسم بعنوان اختلال عاطفی وجود نداشت دانش­پژوهان روش دوسا؛ اتیسم را بعنوان یک اختلال رشدی در نظر گرفتند تا  این اختلال را از دیدگاه مستقلی درک کنند. نظریه  بنیادی در مورد روش دوسا ، اینست که این روش یک فرایند روانی است، نه این که فقط حرکت بدنی باشد.این روش به فرایند کنترل خود فرد نزدیک می­شود. این چارچوب این گونه نام­گذاری می شود سیستم خود – بدن خود. بعلاوه شکل ساختاری برای تمرین روش های دوسا توسط ناروسه ، بیان شده است را نشان می دهد.

بطور کلی، سه چهارچوب برای بحث وجود دارد:

• سیستم خود – خودبدنی
• سیستم خود / خود بدنی – دیگری
• سیستم خود / خود بدنی – تکلیف دوسا – دیگری

دوسا ، به معنی فرایندی روانی است که در آن خود بعنوان عنصر مستقل تلاش می­کند تا فعالانه خود بدنی را کنترل کند که در نتیجه  این فرایند، حرکات بدنی تشخیص داده می­شود.

این فرایند شامل 2 فعالیت است:

1. کنترل فعال خود، خود بدنی؛ بعنوان عملکرد بیرونی
2. سنجش واقعیت خود بدنی، خود؛ بعنوان عملکرد بیرون

کودکان دچار معلولیت جسمی دارای نوعی اختلال هستند که بر اساس یادگیری غلط و یا یاد نگرفتن این فرایند ایجاد شده است.این دسته از افراد در آزمایش درست حرکات بدنی خودشان بطور درست ناتوان هستند. دوسا روشی است که این فرایند و تشخیص حرکات بدنی را حمایت می­کند. مطالعات پیشین تلاش کرده­اند تا کودکان مبتلا به اتیسم را از طریق این نظریه درک کنند. تعدادی از رفتارهای ویژه  این دسته از کودکان مانند بیش­فعالی، رفتارهای غیر عادی، حرکت نامناسب به عنوان ناتوانی­های سیستم (خود خود بدنی) در نظر گرفته شده است. نتایج نشان داده­اند که علایم مختلف و مشکلات رفتاری به دلیل تعامل نادرست بین فرد و بدن خود ایجاد می­شوند .

برخی از فرضیه­ها حاکی از فقدان آگاهی از خود و خود بدنی، شکست در تشکیل خود ، تصویر بدنی ناقص، و اشتباه در کنترل خود بر بدن خود بوده­اند. واضح است که کودکان مبتلا به اتیسم در برقراری رابطه با دیگران ناتوان هستند و در مورد اختلال بنیادی ناتوانی در مهارتهای اجتماعی و تعامل با  دیگران توضیح روشنی وجود دارد که ممکن است به سایر علایم مربوط باشد. اگرچه این توضیح در بین درمانگران و دانشجویان دوسا قابل قبول است، اما توضیح ناتوانی­های اتیسم و محتوای روش دوسا براساس مفهوم سیستم خود – خود بدنی است. مطمئناً تمامی کارهای بالینی شامل ارتباط بین خود / خود بدنی – دیگری می­باشد. رابطه  بین خود / بدن خود – دیگری در تمرین­های روش دوسا اتفاق خواهد افتاد .

کودکان مبتلا به اتیسم در زمینه  روابط این تمرین­ها ناتوانی هایی دارند که ما بایستی آن را در رویکرد درمانی خود حل کنیم. در این روش از طریق ارتباط غیر کلامی آموزش­هایی به کار برده می­شود تا مشکل ارتباطی حل شود. در مطالعات گسترده­ای که انجام شده است این حقیقت وجود دارد که کودکان مبتلا به اتیسم در ارتباط غیر کلامی دچار مشکل هستند. همکاری بین درمانگر و مراجع برای فهمیدن تکلیف دوسا کاملاً ضروری است و در حین این همکاری شاهد پیشرفت­هایی در ارتباط خواهیم بود.

منبع

نادری،سارا(1393)، اثربخشی روش دوسابرنظریه ذهن درکودکان مبتلا به اتیسم،پایان نامه کارشناسی ارشد،روانشناسی بالینی،دانشکده روانشناسی وعلوم تربیتی علامه طباطبایی

از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید