شیوع شناسی اختلال های روانپزشکی در ایران

زمینه یابی های بهداشت روان در ایران به دو گروه( براساس زمان گرفتن زمینه یابی) تقسیم می شوند. گروه اول شامل زمینه یابی هایی می شود که در بین سال های 1963تا 1971 انجام گرفته است. در این زمینه یابی ها همه گیری اختلال های روانی بین %11.9 تا %18.6 بوده است. گروه دوم شامل گروهی از مطاعات می شود که بعد از انقلاب اسلامی انجام گرفته است، که در این مطالعات همه گیری اختلال های روانی بین%12.5 تا %30.2 بوده است. یکی از اولین مطالعاتی که در زمینه گسترده شیوع شناسی اختلال های روانی در ایران انجام گرفته است، بررسی وضعیت سلامت روان افراد در ایران در سال 1378؛ در قالب طرح ملی سلامت و بیماری در کشور انجام گردید، 35014 نفر از افراد 15 سال و بالاتر با استفاده از پرسشنامه غربالگری سلامت عمومی(GHQ-28) مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایجاین مطالعه نشان داد که در مجموع 21 درصد از افراد مورد مطالعه به نوعی دچار علایم روانی بوده اند.

دومین زمینه یابی ملی در ایران به منظور دستیابی به شیوع انواع اختلال های روانی در سطح کشور، تحت عنوان طرح ملی همه گیر شناسی اختلالات روانپزشکی در ایران تدوین شد. این طرح مصوب شورای پژوهش های علمی کشور و معاونت پژوهشی وزارت بهداشت بوده و توسط مرکز ملی تحقیقات علوم پزشکی کشور و معاونت پیشگیری سازمان بهزیستی در سراسر کشور انجام شد. همه گیری اختلال های روانپزشکی در این مطالعه %17.1 بوده است و اختلال های روانپزشکی در گروه سنی 55-41 سال شایع تر بود. در این مطالعه، %10.9 از افراد مورد مطالعه حداقل از یکی از اختلال های روانی رنج می برند. مطالعات همه گیر شناسی در کشور ما، محدود و تعداد مطالعات انجام شده معدود می باشد. اطلاعات بدست آمده از این بررسی ها که همگی در جامعه های آماری محدود؛ در شهر یا روستا و در منطقه ای کوچک از استان های کشور انجام شده اند، دلالت بر این دارند که میزان شیوع این اختلال ها بین9/11 تا 9/26 درصد متغیر می باشد. در جدول 9-2 به طور اجمالی مطالعات شیوع شناسی اختلال های روانی از سال 1964 تا 1381، به همراه درصد شیوع اختلال های روانی، آمده است.

منبع

قلندری،فاطمه(1393)، بررسی شیوع اختلال های اضطرابی و عوامل جمعیت شناختی مرتبط با آن،پایان نامه کارشناسی ارشد، روانشناسی بالینی،دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی سمنان

از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید