تعاریف بازی درمانی

 فیشر، اظهار می‌دارد بازی درمانی عبارت است از مجموعه فعالیت‌ها و حالاتی که کودک در جریان آن‌ها می‌تواند به آسانی افکار و احساسات خود را به نحو دلخواه بیان نماید و در نتیجه به بینش عاطفی دست یافته و احساس ایمنی و ارزش و کفایت کند . بازی درمانی روشی است که به یاری کودکان پر مشکل می‌شتابد تا هنگامی که بتوانند مسائل خود را به دست خویش حل کنند و درعین‌حال نشان دهنده این واقعیت است که بازی برای کودک همانند یک وسیله طبیعی است با این هدف که او بتواند خویشتن و همچنین ویژگی‌های درون خود را بشناسد و به آن عمل کند در این درمان به کودک فرصت داده می‌شود تا احساسات آزار دهنده و مشکلات درونی خود را از طریق بازی بروز دهد و آن‌ها را به نمایش بگذارد همانند آن گونه از درمان‌هایی که افراد بزرگسال از طریق آن با سخن گفتن مشکلات خود را بیان می‌کنند بازی درمانی از نقطه نظر روش شناختی موضوع بر دو گونه است. روش مستقیم و روش غیر مستقیم.

در نوع اول با رهبری درمانگر مسئولیت راهنمایی و تفسیر چگونگی داده‌های درمان را بر عهده می‌گیرد  و در نوع دوم بدون رهبری درمانگر می‌تواند این موضوع را به خود کودکان واگذار کند . نوعی از بازی که در آن به کودک تعدادی اسباب بازی انتخاب شده داده می‌شود و درمانگر خود در جهت تشویق کودک برای به نمایش درآمدن صحنه‌های آسیب زای مشخص وارد بازی می‌گردد بازی درمانی فعال می‌گویند. افرادی مثل لویی، سولومون و کن، فرم هایی از این نوع بازی درمانی را توسعه داده‌اند. بازی درمانی فعال از این جهت که کودک تنها مجاز به داشتن تعداد محدودی از اسباب بازی‌ها است ادامه دهنده طرح آنا فروید ،در بازی درمانی می‌باشد. کن، و لویی، می‌گویند: نیازی به برقراری احساس همدلی میان کودک و درمانگر وجود ندارد که از این نظر شبیه به تکنیک بازی درمانی ملانی کلین، است.

در بازی درمانی فعال سولومون و لویی تأثیر آنا فروید مشاهده می‌شود. این درمانگران تاکید می‌کنند که رابطه هیجانی بین کودک و درمانگر باید مورد توجه قرار گیرد چنان رابطه‌ای به عنوان شاخص برای تشخیص ارتباط کودک با اطمینان تلقی می‌گردد. دیوید لوی، به منظور کمک به کودکانی که به علت تخلیه هیجانی و دستیابی به بینش مشکل داشتند .درمان راه اندازی ساخت دار را به وجود آورد.لویی ، در طول سی سال فعالیت کلینیکی خود یک سری روش‌های بازی را که تصور می‌نمود در درمان کودکان موثر است ایجاد نمود. اساساً آنچه که او انجام داد طرح‌ریزی مجموعه‌ای از موقعیت‌های ویژه است که این موقعیت‌ها خود محرک کودک جهت بازی آزادانه می‌باشد. درمانگر بازی ساخت دار را آن زمان ارائه می‌دهد که رابطه درمانی به گونه‌ای پیشرفت نموده باشد که نه اضطرابی وجود دارد و نه تخلیه هیجانی سبب قطع درمان می‌گردد.

بدین معنا که کودک می‌بایست به اندازه کافی احساس امنیت را در ارتباط با درمانگر رشد داده باشد تا بازی ساخت دار موجب تسریع اضطراب بیش از حد نگردد. بازی درمانی غیر فعال،همزمان با بازی درمانی فعال رشد یافت در درمان غیر فعال درمانگر بازی کودک را محدود نمی‌سازد . بلکه فقط در اتاق با کودک می‌نشیند. همان‌گونه که کودک از طرق مختلف به دنبال کاری است که اجازه انجام آن به او داده شده باشد درمانگر نیز به تدریج تلاش می‌نماید که خود را وارد بازی کودک کند. البته در اینجا کودک همیشه اجازه دارد که  بازی  را رهبری نماید یعنی ورود درمانگر به بازی و دخالت وی مانع ابتکار عمل کودک در بازی نمی‌شود حتی اگر نهایتاً لازم باشد که درمانگر چند مورد تجزیه و تحلیل ساده از رفتار را بیان نماید. بطور کلی درمانگر غیر فعال معتقد است که مهم‌ترین عامل برای تغییر اختلال عاطفی کودک درک و قبول اعمال و رفتار و بیان احساسات کودک است.

از نظر آنان تنها در این صورت است که کودک قادر خواهد بود احساس اضطراب، خصومت و ناامنی خود را با شتاب خاص خود از طریق بازی بیان نماید. از آن جا که درمانگر غیر فعال به کودک اجازه انتخاب را می‌دهد هیچ‌گونه محدودیتی در مورد چگونگی انتخاب اسباب بازی‌ها برای کودک وجود ندارد. کودک می‌تواند با هر نوع اسباب بازی که علاقمند باشد بازی کند و محدود به بازی با اسباب بازی‌های خاصی نیست این شیوه درمانی بازی غیر فعال شبیه به شیوه درمانی دیگری است که به ارتباط درمانی معروف است. ارتباط درمانی یا درمان ارتباطی بر اساس نظریات روان درمانی تورانک، روانشناس معروف آمریکایی پایه ریزی شده است این روش متفاوت از درمان روانکاوی است تاکید اصلی آن به نیروی درمانی رابطه هیجانی بین درمانگر و مراجع است.

منبع

مرادی کچلکی،سیما(1393)، بازي درماني در افزایش  مهارت‌های  شناختي، اجتماعي و حركتي دانش‌آموزان كم توان ذهني آموزش پذير،روانشناسی عمومی،دانشگاه آزاداسلامی

از فروشگاه بوبوک دیدن نمایید